หดหู่ ไม่รู้เป็นอะไร

ระยะ 2-3 เดือนที่ผ่านมา เพื่อนบางคนอาจสังเกตได้ว่าอิชั้น ได้ fade away ไปจากโลกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คบ้าง ไม่มากก็น้อย ถึงแม้จะแวะเวียนมาอ่าน มาตอบ มาโพสต์ บนเฟสบุ๊คบ้าง แต่ก็เป็นการแวะเวียนมาแบบวูบๆ วาบๆ ไม่ได้มานั่งเฝ้ายาม อยู่โยง เข้ากะ เหมือนเคย สาเหตุคืออะไร หาเหตุผล และคำอธิบายไม่ได้ หาคำตอบให้ตัวเอง…ยังหาไม่ได้เลย

ส่วน LINE ที่เพื่อนๆ คุยกันครึกโครม สนุกสนาน ก็ไม่ล็อกอินเข้าไปเลย เพราะไม่มีรมณ์ คือไม่อยู่ในมู้ดคุยสด โต้ตอบทันควัน คือ..ไม่สามารถ ที่จะ interact แบบ real time ได้ ไม่ได้โกรธเคืองอะไร ใดๆ กับใครๆ เลย ก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนๆ จะเข้าใจ

แม้แต่ ทีวีรายการโปรด พวกฆาตรกรรมอำพราง Court TV จากช่อง ID-Investigation Discovery ที่เคยดูแบบไม่หลับไม่นอน พออาการหดหู่คุกคาม อยู่ๆ ก็ทนดูไม่ได้เลย ดูแล้วเครียด คลื่นไส้ แล้วโชว์พวกนี้ ผู้บรรยายส่วนใหญ่จะใช้เสียงโมโนโทน ฟังไม่ได้ อึ้งๆ งงๆ ไม่ชวนติดตาม รายการทีวีต่างๆ เทปไว้จนจะท่วมเครื่อง ว่างๆ ก็นั่งดีลีททิ้ง เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่… ถึงจะมีอารมณ์เอ็นจอยรับชมรับฟังได้เหมือนเดิม

แพร่ดอู๋ก็ไม่ไดนิ่งนอนใจ พยายาม diagnose จากอาการ ซึมเศร้า เหงาจิต อารมณ์ ความรู้สึกต่างๆ นานา แพร่ดอู๋ ใช้วิธีส่งเดชคิดเอาว่าน่าจะเป็น depression attacked เคมีในร่างกายไม่บาล๊านซ์ ฮอร์โมนไม่สมดุลย์ ปกติ…เวลาไปหาหมอ (จริงๆ) เค้าจะถามเป็นรูทีน เครียดมั๊ย stress หรือปล่าว คิดฆ่าตัวตายมั๊ย พอได้ยินได้ฟังทีไร ก็แอบเคืองในใจนะ แม่ง…จะให้กรูกินยาโรคประสาทอีกล่ะสิ แต่ก็จะตอบไปทุกครั้งว่า ก็เครียดนะ เครียดแบบมนุษย์แม่คนนึง เย็นนี้ทำอะไรให้ลูกกินดี ไอ้ตัวเล็กเลิกกี่โมง อีตัวใหญ่มีกิจกรรมซ้อมเลิกดึก ขับรถเข้าออกบ้านวันละ 8-10 รอบ ผ้ายังไม่ซัก บิลต้องจ่าย ฯลฯ ไม่มีอะไร out of ordinary คือทุกอย่างมันก็เป็นปกติ ครอบครัวก็สุข-ทุกข์ เท่าเดิม การเงินก็ไม่ได้ดีขึ้นหรือเลวลง ส่วนคุณผัว เห็นเมียซึมๆ เงียบๆ เครียดๆ ร้องไห้ไร้สาเหตุ ก็พร่ำอยู่นั่น หาหมอเถอะ หาหมอเถิ้ดดด….แม่คุณทูนหัว เค้าจะได้ให้ยามากินคลายเครียด หรือไปพบจิตแพทย์มั๊ย จะไปเป็นเพื่อน บลาๆๆๆ คือรู้นะ ว่า รัก-เป็นห่วง แต่มันไม่ใช่ “วิถีทศ” เลย ก็ได้แต่บ่นๆ ไปว่า ขออยู่นิ่งๆ อยู่เฉยๆ รบรากับลูก จูบ ตบ หอม ฟอด กอด รัด ฟัด ถีบ คือใช้ชีวิตให้เป็นปกติ มันจะต้องดีขึ้นเอง

แต่จากที่นั่งคิด นอนคิด มีข้อสรุปที่คิดเอาเองได้ว่า งานที่ทำ it's really taking a toll on me. ต้องยอมรับว่าลำบากกาย ลำบากใจกับงานที่ทำ เหนื่อยยากหนักหนาเอาการอยู่ คือมาลำบากตอนแก่แท้ๆ เลยเชียว physical & emotional drained ทุกวัน ลูกค้าเถื่อนๆ เจ้าของร้านคุ้มดีคุ้มร้าย มันทำให้เหนื่อยในหัวจิตหัวใจ ค่าจ้างที่ได้ก็ไม่มากมาย แต่มันก็ช่วยพยุงความเป็นอยู่ของครอบครัวได้บ้างนิดๆ หน่อยๆ อยากเลิกทุกวัน วันละหลายๆ รอบ แต่… แต่… แก่แล้วหางานยาก เมืองที่อยู่เม็กซิกันเป็นมาจอริตี้ พูดสแปนิชไม่ได้ งานดีๆ ก็หายาก แล้วระบบเพื่อนฝูงพี่น้องเม็กซิกันมันก็ช่วยกันก่อน ไปสมัครงานที่ไหน ดูเหมือนโอกาสเป็น “0” ก็คงจะทนอยู่กับอีเจ้บ้านี่ไปเรื่อยๆ งานก็ไม่ได้หยุดหา หยอดโน่น นี่ไปเรื่อยๆ โชคเข้าข้าง มีงานกระโดดจิก อิชั้นก็พร้อมติดปีกบินในทันทีเช่นกัน

พิมพ์บล็อกนี้นานเกือบๆ เดือนเลยนะ นึกออกก็พิมพ์ เซ็งๆ ก็หยุด สับสน จับแพะชนแกะ จับต้นชนปลายไม่ได้ คือ ไม่มีสมาธิ แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าวกวนคิดเรื่องอะไร และไม่ได้เป็นบ้า ยังเป็นแม่ ยังเป็นเมีย ยังเป็นคนๆ เดิม รักครอบครัว รักชีวิต เพียงแต่บางโมเม้นต์ทำให้สงสัยว่า เฮ้ยอะไรวะ จากที่เคยเกือบๆ จะเรียกได้ว่าเป็น Social Butterfly เลยนะ 5555 ตอนนี้กลับกลาย Anti-Social Butterfly ไม่ใช่เพิ่งเป็นนะ เป็นมาซัก 4-5 หรือ 6 ปีได้ คือไม่อยากไปไหน สังสรรค์กับใคร โดยเฉพาะคนกลุ่มใหญ่ แต่ยังรักและเป็นสุขที่ไปไหนๆ หรืออยู่ที่บ้านกับครอบครัว ส่วน อาการเครียดๆ introvert เนี่ย อาการระดับโคม่ามาซัก 3 เดือนได้แล้ว ก็ได้แต่ภาวนา ให้มันดีขึ้น หายหดหู่ มีชีวิต ความนึกคิด และอารมณ์เป็นปกติโดยเร็ว เถิ๊ดดดดด…….