Happy Valentine's Day

วาเลนท้าย วาเลนไทน์ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ไม่ได้อะไรเป็นพิเศษ ไม่มีดินเน่อร์ใต้แสงเทียน เพราะกรรมกรต้องทำงาน 55555 แต่ได้ตังค์ไปช้อบเอาเอง 250 พอดีหนี้เยอะ เลยเอาไปจ่ายหนี้หน่อยนึง 55555 ดอกม๊งดอกไม่มี แต่เอาเถอะ ด.ม.ด. 55555 ตังค์ดีกว่าอยู่แล้ว ดอกไม้ได้อยู่เรื่อยๆ แล้วทั้งปี (เวลามันเฉาหน่อยๆ ลดราคา ปั๋วจะรีบลากมาฝาก 5555 ให้แม่มดอู๋มาปลุกชีวิตเอาที่บ้าน มันก็จะเบ่งบานสวยงามไปอีกหลายวัน)

ดอกกุดาบที่หนูดีหอบอยู่น่ะ ไม่ใช่ของหนูดีหรือของแม่หรอก เป็นของอีป้าจินเค้า ไอ้ลุงส่งมาให้ หนูดีมันเอามาหอบถ่ายรูปเฉยๆ

อุบัติภัยหมอก

หมอก หมอก หมอก แต่ไม่หงอยน้า......
มาอยู่ที่นี่เกือบ 8 ปีแล้ว ทุกๆ ปีพอประมาณ ตุลาคมถึงพฤศจิกายน หมอกก็จะมาคุกคาม ไปจนถึงกุมภาพันธ์หรือมีนาคมปีถัดไป หมอกที่นี่หนา เพราะเป็นแวลเล่ย์ เป็นอ่าง เป็นก้นกะทะ เป็นกันนรก แล้วแต่จะพูดกัน บางทีก็หนาตึ้บทั้งวัน บางทีก็สายๆ ก็โปร่งบางลงหน่อย หรือแดดแจ่มแม๊วเลยก็มี ปกติมันจะมาประมาณบ่ายแก่ๆ ไปตอนก่อนเที่ยงแหละ จริงๆ เอาแน่ไม่ได้หรอก แต่ที่แน่นอนที่สุด ขับรถต้องระวังขึ้นอีก 385 เท่า เพราะต้องใช้ฟรีเวย์ทุกวัน แล้วอุบัติเหตุแบบ Pile Up เกิดขึ้นแถวนี้บ่อยๆ บางทีก็เป็นร้อยคัน ตายเจ็บระนาว ส่วนใหญ่ก็ 50-60 คัน มีอยู่เรื่อยๆ แต่พอหมดหน้าหมอก ไม่เห็นไม่เจอมันนานๆ ก็คิดถึงมันเหมือนกันนะ

หลังๆ มานี้ขับรถรับส่งลูกฝ่าหมอกหนาทุกเช้า บางทีก็บ่ายด้วย เพราะบางวันก็ไม่เคลียร์อัพเลยทั้งวัน แต่พอสี่ห้าโมงเย็นหมอกก็โรลล์อินแล้วก็หนาขึ้นเรื่อยๆ จนเช้า พอซักเที่ยงบ่าย ก็บางลงนิดหน่อย พอบ่ายแก่ก็หนากลับขึ้นมาอีก เป็นอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ บางทีก็เป็นๆ หายๆ ไปตลอดฤดูหนาว ตอนมาอยู่ใหม่ๆ ก็ไม่กล้าขับรถ แต่กลางวันดีกว่ากลางคืน เพราะพอเห็นบ้านเรือนข้างถนนลางๆ กลางคืนมองไม่เห็นเลย แม้กระทั่งไฟในบ้านนอกบ้านผู้คน ไฟเขียวไฟแดงยังมองไม่เป็นเลย เวลาจะเลี้ยวเข้าออกซอยก็ใช้จำเส้นขาวเส้นเหลือง เส้นคู่เส้นประ อันที่เท่าไหร่ถึงจะเลี้ยวเข้าบ้าน คือออกจากฟรีเวย์เลี้ยวขวา จำไว้เลยดูเส้นคู่สีเหลืองกลางถนน (ในรูป) นับว่าถึงพ๊อกเก็ตกลางถนนอันที่ 3 ก็เลี้ยวซ้าย 555555 พอหมอกจัดๆ รถเลยชนกันแบบเป็นสิบเป็นร้อยกันอยู่เรื่อยๆ อู๋รอดตัวมาได้เรื่อยๆ บ่อยครั้งที่แบบเกือบไปร่วมวงกะเค้าเหมือนกัน ก็ช้าๆ เข้าไว้ ถ้าจะชนก็แค่เบาะๆ เพราะเกิดอะไรขึ้นตำรวจกะรถพยาบาลก็มาได้ไม่รวดเร็วทันทีเช่นกัน พวกมันโดนอัดซ้ำก็เคยมี เพราะมองไม่เห็นจริงๆ จะหมอกหนาหมอกบาง ไล๊ฟ์แฮฟทูโกออน 55555 ลูกยังต้องไปโรงเรียน บางทีหมอกจัดๆ โรงเรียนก็หยุด เค้ากลัวอุบัติเหตุ วันนี้ที่เมืองข้างๆ รถโรงเรียนเจออัดเละกับรถอีกหลายคัน ตายหนึ่ง เจ็บหลายคน อีรถเก๋งตาย เด็กๆ เจ็บกัน ส่วนโรงเรียนอีดีโรงเรียนแม่ชีมันไม่หยุด หมอกหนา พายุกระหน่ำ ไม่หยุด ไม่ถอยเวลาออกไป ไม่มีรถรับส่ง อีพ่อแม่มันก็ต้องดิ้นรนเอาลูกไปโรงเรียนกันแหละ อยู่มาหลายปี ก็ชินแล้วแหละ แค่อยากเล่าสู่กันฟัง ใครว่าอยู่เมืองนอกสบาย คิดถึงเมืองไทยมากกกกกก อยากแดกมะม่วง มะขามเทศ 5555 มังคุด ฯลฯ

กิน นอน แล้วก็ กินอีก

ข่าวไม่สด

ไม่ได้โพสต์เมื่อวาน ไม่ว่างแต่ไม่ได้ยุ่งอะไรมากหรอก เบื่อๆ อยากๆ ตามปกติ วันนี้ทำผัดไทย-อเมริกันสไตล์ หมูกุ้งเพียบบบบบบ…. ขี้เหร่ แต่อร่อยน้าาาาา… ไม่ได้ถ่ายรูป เพราะขี้เหร่ 55555 วันนี้ก็กัดกับอีหนูดี ตามปกติทุกวัน เบื่อมาก ทำไมลูกนิสัยแบบนี้ เรียนก็แย่ลงเรื่อยๆ กลุ้ม ไม่อยากคิดเรื่องมันมาก เซ็งๆๆๆ

วันนี้ ฝามี เหน็บหนังสือพิมพ์ไว้ให้ดูเสี้ยวนึงตามปกติ คือมักตะเสียบไว้แถวๆ คอมพิวเต้อร์ หรือหม้อหุงข้าวในครัว ตรงที่คิดว่าพันระยาสุดที่รักจะสะต๊อปเป็นที่แรกของวัน วันนี้เสี้ยวที่อยากให้อ่านเป็นรูป “ไอ้ก๊อต“-ก๊อตซิล่าน่ะ พออ่านแล้วก็งั้นๆ ไม่ขำ “ภาพเป็นข่าว“ ไม่มีสาระอะไร แค่เป็นภาพจากกรุงเทพฯ ไทยแลนด์ คนเมานอนหลับใต้รูปปั้นไอ้ก๊อต แค่เนี๊ยะ เป็นข่าว คนทำข่าว บ้า หรือ โง่ วะ เนี่ยะ ไม่ขำว่ะ

ส่วนอันนี้ ตั้งนานแล้ว พฤศจิกายนปีที่แล้ว สก๊อตต์ เห็นรูปนี้พากข่าวหน้าหนึ่งแล้ว “ก๊ากกกกก…..” เอามาให้ดูลูกก็ขำ ส่วนตัวเองเฉยๆ ไม่ขำ เพราะพวกมันสองตัวขำกิ๊กว่า “อีบร้านั่นหน้าตา และมีอาการคลุ้มคลั่งเหมือนแม่“ ตัวเองดูแล้วก็โยนๆ ไปให้พ้นสายตา วันนี้ไปรื้อหนังสือพิมพ์เก่าจะเอาไปทิ้ง ไปเจอเข้าเลยเอามาอวดจ้า

โฟโต้บู้ต

เมื่อวันจันทร์ ฝามีไม่ได้ไปทำงาน เพราะต้องไปงานศพญาติ-อาสะใภ้ ข้าง “ดิ อิงเกิ้ลส์“ เหลือกันอยู่ไม่กี่คน แถมพอ “คุณย่า“ คนนี้ตาย แกมีลูกชายคนเดียว (คัสซินของอีก๊อต) ซึ่งตายไปนานแล้วและมันมีลูกชายอยู่คนเดียว คือ ยายแก่เลี้ยงหลานชายน้อยมาคนเดียวโดยตลอด พอแกตายลง บักเคร๊กจูเนี่ย ตอนนี้อายุ 20 ต้นๆ มั๊ง ก็เป็นอิงเกิ้ลที่โด่เด่อยู่คนเดียว คาดว่าคงต้องขายบ้านช่องของย่าไปใช้หนี้สินค่ารักษาพยาบาล ค่างานศพ ฯลฯ สก๊อตต์มันก็ไปห่วงเค้า เพราะได้โทรดุด่า ดูแลไอ้เด็กคนนี้มาหลายปี เมื่อก่อนมันติดยา เลิกยา เข้าคุก ออกคุก เข้ารีแหบ ออกรีแหบ ก็มีลุงก๊อตคอยแนะนำ แต่มิได้ดูแลทางด้านการเงิน มันเพิ่งจะดูเป็นผู้เป็นคนเมื่อไม่นานมานี้ ย่าก็จากไปซะแล้ว งานศพก็เศร้าตามระเบียบ แอบเห็นไอ้เฒ่าของดิฉันน้ำตาคลออยู่หลายหน

จากนั้นก็ไปทานอาหารอิตาเลี่ยนกัน 3 คนพ่อแม่ลูก กลับบ้าน แม่กับเบบี้งีบกันยาว พ่อไปรับหนูดีจากโรงเรียน แล้วก็คงไปขุนกันตามระเบียบ เพราะแม่นอนขึ้นอืดอยู่บ้านไม่รู้เรื่อง

พอตื่นมาเกือบ 4 โมง โหวกหวากโวยวาย เร็วๆๆๆๆๆ รีบไปจ่ายหนี้ ร้าน ชิิลเด่นส์เพลส ที่มอลล์ ด่วนๆๆๆๆๆๆ แล้วก็ตูดแป้นกันทั้งฝูงไปมอลล์ แม่ไปจ่ายหนี้ ปิดบัญชีไปแล้ว $11.37 เพราะไม่ได้ไปลากซื้ออะไรมาอีก เสื้อผ้าลูกเยอะเหลือเกิน บ้านก็รกจนไม่มีที่จะเก็บ เลยต้องเพลาๆ ช้อปลงหน่อย เกรงใจปั๋วด้วยแหละ มันไม่ค่อยว่าด้วย จากนั้นก็ไป กินอาหารหรูที่ฟู้ดคอร์ด 55555 หรูสุดตามสภาพ ก็อร่อยดี มีความสุขตามฐานะ แค่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าก็แฮ้ปปี้แล้ว ลูกก็ดีใจ ได้ไปไหนๆ ทำอะไรกับพ่อบ้าง ฟาดฟันกับแม่มาตลอด ชักไม่ค่อยหนุก แถมระยะหลังพ่อก็ไม่ได้ค่อยมีเวลาอยู่บ้านด้วย กินข้าว กินหนม กันเสร็จ ดันเหลือบไปเห็นตู้ถ่ายรูป พ่อลูกโดดใส่ตู้กันหมด อีแม่เดินหอบข้าวหอบของตามเข้าไปยัดในตู้ ก็ถ่ายรูป กัน 2 เซ็ท เซ็ทแรกทั้งครอบครัว เซ็ทที่สอง พ่อเค้าอยากถ่ายกับลูกชาย ดูกันเอาเถอะ รูปแบบนี้ คุณภาพก็สมราคา แต่ครอบครัวเราชอบ เจอตู้เป็นถ่าย สนุกดี ขำด้วย พอนานๆ ไปกลับไปดูก็ยิ่งขำ นึกออกว่าตอนที่ถ่ายน่ะผลักกันไปมา โวยวายเสียงดัง ออกมานอกตู้ ชาวบ้านตะลึงทุกที

ส่วนอันนี้ เซ็ทก่อนๆ ผลักกันไปมาตามแบบฉบับ ตลกดีเน๊าะ

ผิดหวัง ผิดหวัง

ไม่ได้ผิดหวังว่าใครแพ้ใครชนะซูเป้อร์โบวล์หรอก ไม่โส้น ไม่สน สนแต่ ศึกของไอ้พวกพวกอินลอว์ วันนี้มันมีซูเป้อร์โบวล์ปาร์ตี้กัน ไม่มีใครโทรเชิญเรา 5555 เพราะ ใครๆ ก็รู้ว่าอู๋ไม่สน แต่ว่าไอ้สตีฟ พี่ชายใหญ่ของคุณสก๊อตต์ ได้โทรมาทาบทามขออนุญาตควงหนูดีไปด้วย (แก้เก้อไง เพราะ ครอบครัวนี้ได้กัดกันนุงนังไปหมด ไม่มีใครยินดีต้อนรับมันมานานแล้ว) แต่คราวนี้ “อีแวว“ หรือ นัง แวลเลอรี่ ออกปากให้มันไป เห็นมันบอกว่า คนโน้นคนนี้ต้องแบกนั่นนี่ไปตามสั่ง ส่วนเรา-เขาไม่เชิญ แต่ต้องไปรับลูก-นังหนูดี ก็เลยไปถึงประมาณทุ่มฝ่าๆ นึกว่าคงไปได้เวลา-หมากัดกัน 55555 อยากเห็นน่ะ พลาดมาหลายยกแล้ว ปรากฎว่าพอไปถึง ผิดคาดดดด…..อย่างแรง “อีหม้อแกง“ หรืออีเมแกน กะ บักจอนนี่ ไม่ไป ว้าาาาาา…. หมดหนุกเลย มวยคู่เอกของไอ้ตี๊ฟ ไม่มาซะเนี่ย

เมื่อวันก่อน ได้ข่าวมาอีกว่า อีหม้อแกง กัดกะอีแวว บักจอนนี่ทะเลาะกะ “ตาเฟ็ด“ หรือ แกรนพาเฟรดเดอริค 555555 คือว่ากัดกันนุงนังไปหมด คิดว่าอีแววหาพวกมั๊ง เลยชวนบักตี๊ฟไป ส่วนน้องอู๋กะพี่ก๊อต ขอห่างๆ ไว้ก่อน ไม่เกี่ยว ไม่มีความเห็น เพราะเผลอพูดอะไรไปเดี๋ยวโดนลากเข้าสู่วงรำ 55555 เข็ดแล้วจ้าาาาาา…ครอบครัวนี้ครอบครัวอันตราย จะว่าไป พี่ก๊อตของอู๋เนี่ย… ถึงแกจะพูดมากไปนิด กวนทีนไปหน่อย แกก็ดีกว่าไอ้พวกเวนที่กล่าวข้างต้นทั้งสิ้น

สรุปที่บ่นผิดหวังก็คือ อดดูมวย อีกแล้วววววววว อดมาหลายรอบแล้ว ได้ฟังแต่อีแวว กะ อีหม้อแกง ผัดกันมาแอบเล่าให้ฟัง กะได้ฟังจากปั๋ว เวลาไอ้ตี้ฟโทรมาเม้า พล่าม สารพัด เห็นท่าพี่ก๊อตคุยโทรศัพท์กะไอ้ตี๊ฟทีไร ก็เข้าใจเลยแหละ หน่ายมากๆ แล้วไอ้ตี๊ฟเธอ “ยิ๋ง“ มากๆ คาบไป คาบมา นินทาคนโน้น คนนี้ ฟังแล้ว “กึ๋ย“ มากๆ ลับหลังดั๊น-คงพรุน 555555 โธ่ไอ้แก่ น่ารังเกียจ ไม่อยากรูปโพต์หรอกวันนี้ เพราะไม่อยากให้มีรูปไอ้พวกนรกนี่ติดบนบล๊อก แหวะ แหวะ ดูแหวนแช้มป์ปีก่อนไปแล้วกันนะ

เสาร์ไม่สนุก

นอนเป็นภูเขากับเบบี้ไม่รู้เรื่อง พ่อมันออกไปแบ๊งค์ตั้งแต่ 11 โมง เห็นว่าต้องไปตั้ง 3 ที่ หนูดีก็ตื่นนานแล้วเสียงดูทีวี แต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดู พอลุกก็เห็นว่าหนูดีมันทอดไข่กินเอง และมีร่องรอยเกือบเผาบ้าน เพราะมีจานกระดาษที่อยู่ข้างๆ เตา เกรียมๆ อย่างชัดเจน คือ ยังไม่ทัน“พรึบ“ หนูดีก็เสร็จ-ปิดเตา ถือว่าโชคดีกันไปคราวนี้ แต่ก็ได้เรียกมาอธิบายให้ฟังว่า คราวหนังคราวหลังดูให้ดีๆ ดูให้ทั่วๆ ก่อนจุดเตา

แล้วก็มาเริมตั้งหลักดู “บลูแพลเน็ท“ กับลูกๆ เพิ่งได้รับดีวีดีที่สั่งกับ ดิสคัฟเวอรี่สโตร์ นังพ่อสั่งไปเยอะเชียว สารคดีดีๆ ทั้งนั้น เอาใจอีหนูดีสุดๆ รู้ว่าลูกมันชอบ แถมสารคดีแบบนี้หนูดีมันดูได้ดู ดูแล้วดูอีก ไม่มีเบื่อ สั่งตอนช่วงที่เค้าลดราคาก็เลยคุ้มหน่อย พอเริ่มดูกัน นังพ่อก็ล๊งเล๊งกลับเข้ามา แบกอะไรๆ มาอีกแล้ววววว….. ลากหนมปังปาเก็ตมาให้แข็งทิ้งอีก ลากโฟรซเซ่นพิซซ่ามาอีก 3 กล่อง แล้วก็พล่ามๆๆๆๆๆ 555555 ก็ได้แต่ฟัง เออๆๆๆๆ ไปเรื่อย คนมันชอบพูดน่ะนะ จากนั้นก็หุงข้าว ทอดไข่เจียวหมูสับ ให้ตัวเองกับลูกๆ กิน อบเค้กช๊อคโกแล๊ต ล้างจาน แล้วก็หั่นตับหมูที่เอาออกมาละลายตั้งแต่บ่ายๆ แล้วก็แบ่งเป็นถุงๆ แล้วเอากลับไปแช่แข็งไว้อีก ตามแบบฉบับ หมู ไก่ เนื้อ หมูสับ ก็ทำแบบเดียวกัน

เมื่อก่อนโง่ไง ซื้อหมู เนื้อ ไก่ กุ้ง มา ก็รีบยัดช่อฟรีซเลย พอจะทำกินก็เอาออกมาละลาย แล้วแล่ เถือ แถ เฉือน เอาเท่าที่ต้องการทำกิน เสร็จแล้วก็เอาภูเขาที่เหลือยัดกลับเข้าไปในช่องฟรีซ หลายๆ ครั้งเข้า เนื้อสัตว์ก็สภาพไม่ค่อยดี ไม่น่ากิน แล้วต้องรอให้มันตอว์ แค่คิดก็ไม่ค่อยอยากทำแล้ว แล้วเนื้อสัตว์เอาออกมาตอว์แล้วกลับเข้าไปฟรีซ วนไปวนมแบบนี้บ่อยๆ เขาว่าไม่ดี จำไม่ได้ว่าไม่ดียังไง ซึ่งก็ได้ทำอยู่เช่นนั้นเรื่อยมา หลายปี ตอนหลัง พอซื้อพวกเนื้อสัตว์มา ก็จะล้างๆ หั่นๆ เลย (กุ้งก็ซื้อกล่องใหญ่ แล้วแกะๆๆ ผ่าๆๆๆ ล้างๆๆ) แล้วเนื้อสัตว์ทุกอย่างก็ถูกแบ่งเป็นถุงๆ ขนาดพอจาน ถ้าทำเยอะๆ ก็ควักออกมา 2-3 ถุงเลย (รูปที่โพสต์เป็นฝูงหมูบด ก็แยกประเภทเป็นกล่องๆ จะได้สะดวกหยิบออกมาใช้) มีบางทีที่ซื้อมาพร้อมกันเยอะๆ นั่งหั่นเป็นกะมังๆ ไอ้ก๊อตนั่งเฝ้า มันก็หัวเราะไป 555 จะทำขายหรือว่าพรุ่งนี้มีปาร์ตี้ใหญ่ มีอยู่ครั้งไปซื้อมาซะมากมาย นั่งหั่นยันตี 4 เลย ผัวไม่ขำแล้ว มันด่าเลย 55555555 อีบร้าาาาาาาาาา

นอน นอน งีบ งีบ

เมื่อวันศุกร์ นอนไม่หลับทั้งคืนอีกแล้ว พอได้เวลาก็เอาลูกไปส่งโรงเรียน กลับมางีบหน่อยนึง ตื่นสิบเอ็ดโมง เตรียมตัวเจ้าตัวเล็กกับตัวเอง (นิดหน่อย กันทู่…เรศ) ไปรับหนูดีตอนเที่ยง วนไปลากแม๊คโดนัลส์ให้ลูกๆ กินก่อน เพราะยังไม่ได้ทำกับข้าวอะไรเลย แล้วก็แวะ “ตาบั๊คส์“ ขอซัก “โจ๊ลท์“ เพราะเหนื่อยๆ เพลียๆ โรคนอนไม่หลับคุกคามมาพักใหญ่ๆ แล้ว ไม่อยากใช้ยา-กลัวติด ที่มีอยู่ 3 ขนาน ก็นานๆ กินที เฉพาะวันที่ตาโบ๋มากๆ ต้องไปธุระ หรือแบบไม่นอนมาหลายวันหลายคืน หรือเป็นเพราะพักนี้เครียดๆ ถ้าเล่าให้หมอฟัง ก็ได้ยาคลายเครียด ยาๆๆๆๆ สารพัด แบบไอ้กันทั่วๆ ไปสวาปามกันอยู่ โง่เป็นเหยื่อของธุรกิจเฮ้ลธ์แคร์ ค่ายาก็แพง ค่าหมอก็แพง บ่นไปเรื่อย 55555

คือว่าพอไปรับลูก ไปลากอะไรให้ลูกกินในรถ ไปลากกาแฟปั่นให้ตัวเอง ก็กลับบ้านกัน พักนี้ไม่ค่อยไปไหน ช่วยกันประหยัดน่ะ มันชักฝืดๆ ถึงบ้านรู้สึกง่วงๆ บอกหนูดี ว่าแม่นอนนะ มันดีใจอยู่แล้ว ได้ดูตูนยาวเลย ไม่โดนดุ นอนเลยแม่ ส่วนเจ้าก๊อตตี้ไม่ค่อยยากเท่าไหร่ แม่นอนก็เอามันมางับนมไว้ ถ้าโชคดีมันก็หลับยาวกับแม่ ถ้าโชคไม่ดีก็ให้มันเล่นกะพี่ (พี่มันก็ไม่ค่อยอยากเล่นด้วยเท่าไหร่หรอก ก็แค่บอกให้ดูน้องให้ด้วย) คราวนี้โชคดี หลับคร่อกทั้งแม่ทั้งลูก ทีวีดังๆ ยังกลับกันสบาย ตื่นมาเกือบ 4 โมง ค่อยยังชั่วหน่อย

พอทุ่มนึงไปรับอาหารที่สก๊อตต์สั่งไว้เอาไปส่งที่โรงงาน ก็ทำอย่างนี้ทุกวันศุกร์ ไม่รู้ทำไปทำไม สงสารปั๋วน่ะ เพราะไอ้พวกที่คอยเอาเปรียบก็เยอะ จ่ายแต่ค่าอาหาร ไม่จ่ายค่าภาษี สารพัดมันจะคิดออกแหละ-ไอ้พวกที่มันชอบเอาเปรียบชาวบ้านเนี่ย ไอ้คนที่ดีๆ ก็ฝากทิปไว้ให้ แล้วก็คอยวันที่เราจะไปรับอาหารให้ บางทีก็สั่งพิซซ่า แซนวิช ทาโก้ โทรมาตามให้ไปรับให้ บางร้านเค้าไม่ส่งให้เพราะโรงงานอยู่นอกเมืองออกไป นอกเหนือสิ่งอื่นใด ต้องเช็คก่อนว่ามาดามอู๋อยู่บ้านไม่ไปแต๊ดแต๋แถวไหน และวิลลิ่งที่จะทำให้ด้วย ถ้าบูดๆ อยู่ก็ไม่ต้องมาทาบทามให้เสียเวลา เดี๋ยวมีฉ่าง

สคูลโปรเจ็คของลูก

จ๊ากกกก……. โปรเจ็คเวนนั่นต้องส่งวันพรุ่งนี้ ก็สั่งมาตั้งแต่ก่อนคริสต์มาส ตั้งเดือนฝ่าๆ หมูๆ เลยใจเย็น พอตั้งหลักจะทำ (เมื่อ 3-4 วันก่อน - ชอบอะไรจวนเจียน ไฟลนตูด ตื่นเต้นดี เพิ่มรสชาติให้กับชีวิต) ปรากฏว่า โหลดภาพประกอบจากเน็ทไม่ได้ คอมพ์ 2 เครื่องก็ป่วยออดๆ แอดๆ มาพักใหญ่ๆ แล้ว เจอเน็ทหนืดๆ ก็เลย เอวัง…

วันก่อนเลยลากแล็ปท๊อปไปใช้เน็ทที่ร้านเจนนี่ ก็พอได้รูปเซฟมาบ้าง พอวันนี้ก็ลากไฟล์ต่างๆ ทั้งข้อมูล และรูปภาพ ใส่ “ตำไดร็ฟ์“ ไอ้เดสก์ท๊อป (ซึ่งพ่วงปริ้นเตอร์อยู่) ก็เสือกอ่านไฟล์ไม่ได้เลย กำเวน….เป็นเพราะซื้อ McAfee มาลงทั้งสองอัน มันไม่ยอมลง (เล่นองค์มากๆ) เพราะวินโด้ส์ไม่อัพเดท อันนี้ก็พอทราบอยู่ก่อนแล้ว ต้อง “อั๊พ“ ให้เรียบร้อบก่อน “องค์“ ถึงจะลง ตานี้ปัญหาก็อยู่ที่ว่าถ้าจะอั๊พก็ต้องเอาพวกไม่โครซอฟท์ออฟฟิซที่เป็นฉบับ “บู๊ทเลค“ ออกก่อน มันถึงจะยอมอั๊พ ซับซ้อนเน๊าะ เอาออกก็ได้วะ ก็เลยต้องล้างบางเอาออกหมดทั้ง 2 เครื่อง แต่ลงเอยว่า หลังจากทำสิ่งที่ร่ายมาข้างต้น ก็ล้มเหลวอีก สารพัดปัญหา “เอเร่อ“ อยู่นั่น สารพัดโค้ดให้ รื้อค้นมาแก้ไข แขวนลูกกะตาบนเน็ท อ่านๆๆๆๆ หาวิธีแก้ไข ซ่อม ไอ้คอมพ์เจ้ากรรม 2 เครื่องตามลำพังมาร่วมเดือน โพสท์คำถามไปทั่วทุกแห่ง ไอ้เชี้ยแม๊กกาฟี่ โทรถามก็ไม่ได้ เสียงตังค์แพงมาก สุดท้าย มีไอ้แล็ปท๊อปตัวเดียวที่เริ่มเข้าที่เข้าทางโดยมีแม๊กกาฟี่คอยปกป้องเชื้อร้าย ส่วนไอ้เดสก์ท๊อป “แม๊ก“ ไม่ยอมลง ก็เลยต้องเวิร์คตามลำพังไร้เกราะคอยปกป้อง

กลับเข้ามาถึงปัญหาที่ทำให้เป็นอุปสรรคของการทำโปเจ็คให้หนูดีก็คือ เมื่อถอดถอนไอ้พวกไมโครซอฟท์ออฟฟิซออกหมดแล้ว ลงแม๊กได้แล้ว หรือไม่ได้แล้วก็ตาม ได้พยายามลงโปรแกรม “เวิร์ด“ กลับเข้าไป ลองลงทุกรุ่น ทุกซีรี่ อันไหนๆ ก็ไม่ยอมให้ลง ใส่พินโค้ด ซีเรี่ยล อันไหนๆ ก็ไม่ยอมให้ลงอีก แม้กระทั่ง ฉุนมาก แม้แต่แผ่นแบ๊คอัพโฮมออฟฟิซที่ได้มากะเครื่องซึ่งมีเวิร์ด 2003 ด้วย มันก็ไม่ยอมให้ลง โมโหมาก สุดท้าย เมื่องานต้องส่งพรุ่งนี้ ก็เลยใช้ “โน๊ตแพด“ ทำงาน ทุรักทุเลมากๆ แต่ก็เอาจนสำเร็จแหละ ก็พอดูได้ ไม่เริ่ด อย่างที่ “แม่“ คาดหวังและวางแผนไว้

ส่วนไอ้ตัวเล็ก เมื่อแม่ยุ่งๆ เครียดๆ ก็โดนแม่ไล่ โดนแม่ดุ เวลามาปีนป่ายตอแย ยุ่งกับแม่ ก็เลยงอแง งอนๆ ทั้งวัน ให้พี่สาวเอาโน่นนี่ให้กิน ก็ไม่กิน (กับแม่ยังไม่ค่อยจะยอมเลย) ให้พี่เล่นด้วย ก็ได้ยิน แงๆๆๆๆ ตลอดเวลา แม่ก็ยิ่งหงุดหงิด คอมพ์ก็เฮงซวย ลูกก็งอแง ไอ้ดีก็ห่วงดูทีวี อยากจะไปฟาดเรียงหน้ากระดาน แต่ก็ โอมๆ อมิตตพุพธ ใจเย็นไว้โยม อยู่ตลอด พองานลูกเสร็จก็ประมาณ เกือบ 4 ทุ่ม ก็รีบมาดูลูกๆ เอานมยัดปากไอ้ตัวเล็ก แป๊บเดียวก็หลับไป หาข้าวให้ไอ้ตัวใหญ่กิน ไล่ไปนอน ตัวเองก็เผลอหลับไปข้างๆ ลูก มาตื่นตอนพ่อมันเปิดประตูเข้าบ้าน เหนื่่อยจังเว้ยวันนี้ กู้ดไน้ท์