คับที่ - คับใจ … ไม่ชอบซักอย่าง

แต่คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก..อยู่ไม่ได้เลยแหละ เป็นเรื่องจริงแสนจริง ตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านนี้ (ยังไม่ถึงเดือนเลยนะ) มีเรื่องรกใจไม่เว้นวัน ก็เพราะไอ้+อีเจ้าของบ้าน (น่าจะเป็น) เพื่อนสุดที่รักของอีซะมี ก็จุกจิกจู้จี้ ก่อกวนความไม่สงบได้ไม่เว้นวัน ทุกข์ใจจริงๆ จะย้ายอีกก็ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยสาหัส..ยังไม่หาย ขอตั้งหลักซะหน่อย แก่ๆ กันทั้งสองคน มาเหนื่อยใจรายวันอีก ไม่ไหว ไม่ไหว

ล่าสุด (ไม่ขอเล่าทั้งหมด…มันเยอะมากกกก) เมื่อวันอาทิตย์ ยิ๋งทดพาบุตรธิดาไปซื้อของเล่นที่ Toys“R”Us (ลูกๆ ไม่ค่อยมีของเล่นน่ะ 555) ส่วนอีก๊อตไม่ได้ไปเพราะต้องไปทำงาน พอกะลังขับรถกลับบ้าน อีก๊อตโทรไปบ่น ว่าเนี่ยเพิ่งตัดหญ้าเสร็จ เพราะไอ้จอห์นมาบ่นว่าลูกสาวมัน “อับเซ็ต” มากที่บ้านเราไม่ตัดหญ้าหน้าบ้าน แล้วก็พูดจากวนตีน แบบ..ถ้าอึงไม่ตัดเดี๋ยวกรูโทรให้ใครเค้ามาตัดอึงต้องจ่ายตังค์นะ … อีก๊อต (ซึ่งเก่ง ปากดี เฉพาะเวลาอยู่กะเมียเท่านั้น) กลายเป็น “หงอ-คง” ซึ่งคงหงอกับคนอื่นอีกตามเคย..ยอมไปตัดหญ้าอย่างง่ายดาย พอกลับมาถึงบ้าน ปั๋วก็ได้ออกไปทำงานแล้ว เห็นเศษหญ้าที่ตัดตามขอบๆ ไดร๊ฟ์เวย์ ก็เลยพาลูกๆ ออกไปกวาดเก็บซะ ให้มันเสร็จๆ ซะ แต่มัน ฮึ่มๆๆๆๆ อยู่ในใจ พยายามข่มใจไว้อย่างหนัก ไม่อยากบ่นเรื่องย้ายมาเช่าบ้านไอ้บ้านี่ เพราะได้บ่นไปเยอะแล้ว แถมอีก๊อตก็มีเรื่องกลุ้มๆ ที่ทำงานเยอะแล้ว ถ้าไปบ่นมันอีกเดี๋ยวจะเส้นเลือดฝอยแตกตายไปซะ จะเดือดร้อนหนัก หรือถ้าไปบ่นหนักๆ เข้า ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนอกจากผัวเมียทะเลาะกันเอง เลยต้อง “หุบ” ปากซะให้สนิท

จากรูป ถ่ายเมื่อกี้นี้เลย (วันพฤหัสฯ) มันออกมาตัดหญ้ากัน บ้านเราที่เพิ่งตัดไปเมื่อวันอาทิตย์ก็เลยยาวกกว่ามันหน่อยนึง เดี๋ยววีคเอนด์นี้มันก็คงมาอาละวาดอีก เฮ้อ…. แล้วจะมารายงาน

พอวันต่อมา อีก๊อตเลิกงานมา หน้าจ๋อยๆ บ่นเรื่องงานอีก นาย (สายตรง) ถูกเลย์ออฟ เรื่องโน้นเรื่องนี้อีก ดูเหมือนปัญหาที่ทำงานมันมากมายเหลือเกิน นั่งถอนหายใจเฮือกๆ แล้วก็โพล่งออกมาว่า “John owes me an apology…blah blah..b’coz he‘s very rude when he’s telling to mow the lawn…. ฟังแล้วด็เดือดดาล มืงจะไปคาดหวังอะไรกะม๊านนนนน… ก็เลยบ่นสมทบไปว่า You know what!!! I really don’t like when he and his family marching in and out my house even we rent this house from him… but it’s my property! ทนไม่ได้ ต้องพ่นไปซะหน่อย อีก๊อตก็ได้แต่เงียบ ต้องพ่นเพราะมันหาความสงบใจไม่ได้เลย จะนั่งรื้อของกระจัดกระจายจัดข้าวจัดของให้เข้าที่ก็ไม่กล้าทำ กลัวมันมาเคาะประตู ฯลฯ หรือไม่แกะข้าวของออกมาดี เผื่อต้องระเห็ดไปไหนอีก มันเหมือนผีซ้ำดั้มพลอย เสียบ้านไป เช่าบ้านเค้าอยู่ก็ “โอเค” แหละ รอจนตั้งหลักได้เราค่อยซื้อบ้านใหม่ แต่เช่าเค้าอยู่แล้วหาความสุขใจไม่ได้ มันเศร้า หงุดหงิด มันเป็นทุกข์ที่ จิก หยิก ทุบ หัวใจทุกวินาที

บ่นหน่อยละกัน

Take Care of Yourself.

And Each Other.

But Mostly Yourself.