Sunday, May 25, 2008

คี่อวด+คี่อิจฉา


คือว่า..... รู้ๆ กันอยู่ว่าเดี๊ยนเนี่ย เป็นคนคี่อวดค่า 55555 ขอยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน มีอะไรติ๊ดนึงก็อยากจะกู่ร้องให้ก้องโลก อยากอวดๆๆๆๆๆ ตลอดเวลา อวดลูกดี อวดว่าลูกดื้อ อวดว่าปั๋วบ้าๆ บอๆ อวดลูกข้าน่ารักที่ซู้ดดดดด... อวดว่ามีบิลค่าหมอที่ยังไม่ได้จ่ายเป็นปึกๆ อวดรองเท้าแตะที่ซื้อมาใหม่ อวดบ้านรกติดระดับ อวดกับข้าวที่ทำอร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง อวดว่าพาลูกไปเดินเล่นข้างบ้าน อวดว่ารถยางแตก (ไม่ได้เกิดบ่อยๆ) คืออวดไปซะหมด


ฅนเราถ้าไม่ชอบอวด ก็คือคนที่ปลงได้ ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่ขี้อิจฉา ไม่ทะเยอทะยาน เลยกลายไปเป็น “ฤาษีชีไพร” กันโม้ดดดด... โลกเราก็จะสงบ เงียบเหงา ไม่มีเรื่องเม้าแตก จืดชืด อึมครึม ทึมๆ เน๊าะ เพราะต่างก็พอใจข้าวของที่มีอยู่ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ ไม่อยากได้ที่เห็นใครๆ เขาใส่กัน ใครๆ เขามี ไม่ดี๊ด๊าตามโฆษณา อีพวกไฮเอ็นด์ดีไซเน่อร์ก็คงไม่มีสิทธิ์เมคมันนี่เลยแหละ


ส่วนไอ้ความอิฉจามันก็เป็นเหตุเป็นผลกับความขี้อวด อิจฉาที่คนอื่นเค้ามีดีกว่า รวยกว่า สวยกว่า หุ่นดีกว่า (อ้วนกว่าไม่นับ-เพราะไม่อิจฉา5555) เสื้อผ้าจ๊าบกว่า รองเท้าเจี๊ยบว่า รถเค้าปี๊ดกว่า บ้านเค้าปู้ดกว่า ใครๆ ก็ “กว่าๆๆ” เราไม่ซะหมด อิจฉาเน๊าะ ถ้าไม่อิจฉาก็คงไม่ต้องดิ้นรนไปหามาครอบครองเป็นเจ้าของให้ได้ ถึงไม่เหมือนเปี๊ยบ แค่คล้ายๆ ก็ยังดีฟะ 55555 คนเราก็เท่านี้



ดูเอาก็แล้วกัน เดี๊ยนจะสร้างไอ้บล็อกนี้ขึ้นมาทำไม ถ้าไม่ใช่อิจฉาที่ใครๆ เค้ามีกัน พอมีบล็อกเป็นของตัวเอง จุดประสงค์หลักๆ ก็คือ อวด อวด อวด ไปทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ แต่บันเทิงมากๆ ขอบอก ใครๆ ที่คิดว่าไม่บันเทิงอะไร ช่างน่ารำคาญซะเหลือเกิน ก็ขออภัยนะคะ

ร่ายมาซะยาวยืด เข้าเรื่องสาเหตุที่ทำให้เกิดไอเดียวิไลในท๊อปปิคว่า “คี่อวด+คี่อิจฉา” คือเพื่อนเลิ้บของเดี๊ยน เค้าอวดมาว่าฝามีเค้าไปลากซื้อแหวนเพชรเม็ดเท่ามีทบอลล์มาเป็นของกำนัล อารมณ์ยินดีมันก็มีล่ะค่ะ เพราะว่าเป็นเพื่อนรักกัน แต่อารมณ์อิจฉาริษยามันดั๊นพลุ่งพล่านไม่อายใคร ต้องเอาของที่เรามีมาข่มค่ะ 55555 แต่ก็กลัวเพื่อนจะเสียใจ เพราะที่เรามีนะมันจะเรียกว่าใหญ่เฉยๆ ไม่ได้ ต้องเรียกว่า เพ็ดเม็ดเป้งๆ หรือ เรียก มหึมา จะดีกว่า 5555 ช่วยกันตัดสินหน่อยนะคะ จุ๊ๆ อย่าไปบอกเพื่อนเลิ้บของดิชั้นนะคะ เดี๋ยวเธอจะเสียจายยยยย..... แต่ที่อิชั้นมีในครอบครองนั้นล้วนเป็นเพ็ดลิเกทั้งสิ้น 55555

แถมท้ายนิดนึงค่ะ ตอนที่ไปช้อปปิ้งกับเพื่อนและลูกๆ เมื่อไม่นานมานี้ ไปเจอของสิ่งนี้ค่ะ รองเท้าแตะยี่ห้อคุ้นตา รองเท้าแตะยี่ห้อ ทะ-นา-คาน-กุง-เต้บ 55555 ลองไปพินิจพิเคราะห์ดูแล้วไม่แพงมากนัก แต่ไม่ถูกใจเลยไม่ได้ลากมา จริงๆ แล้ว มิมีกะตังค์เหลือพอให้ซื้ออะไรเลยค่ะ วันนั้นโรคถังแตกคุกคามนักเลยค่ะ


Thursday, May 22, 2008

โรงเรียนของลูก

เสร็จเรื่องเสร็จราวซะที เป็นอันสรุปได้ว่าอีหนูดีต้องอำลาจากโรงเรียนแม่ชีเมื่อจบ ป. 4 เพราะอะไรๆ ก็เจริญ “ฮวบๆ” ตลอดมา ไม่ว่าเรื่องผลการเรียน โดยเฉพาะ นิสัย-ใจคอ และการพูดการจา กริยามารยาท ไม่สมกับที่ส่งไปเรียนโรงเรียนแคธอลิคแต่อย่างใด ลูกกลายเป็นแม่แสนงอน พูดจาไม่เหมือนเด็ก เรียกว่ากระแดะสูดปรี๊ดดดด…. เพื่อนๆ ก็คุกคามพูดจารุนแรงกันอย่างไม่น่าเชื่อ ครูบาอาจารย์บางคนก็เหลือรับ ไปดูตรงนี้ค่ะ http://oohsworld.blogspot.com/2008/03/blog-post_11.html บิดาก็ได้แจ้งให้ทราบว่า ไม่คุ้มกับเงินที่ต้องจ่าย ฆ่าโน่น ฆ่านี่ ฆ่าติวอิชั่น ฆ่าสารพัด ฯลฯ รวมแล้วเสียไปปีละเกือบ 6 พัน ลูกใคร-ใครก็รัก การที่ลูกเราสุขภาพจิตและสติปัญญาเจริญลง เราก็ไม่น่าจะต้องเสียตังค์ค่าธรรมเนียมใดๆ หรือจ้างใครๆ เพื่อการนั้นเลย อิชั้นก็ “เห็นควรด้วย” อย่างมากเลยฆ่า..ค่า..ข้า..... โรงเรียนที่เราคิดว่าดีที่สุดสำหรับลูก ถูกแพงก็ต้องสู้กันไป
 
จากนั้นคุณพ่อคุณแม่ก็ไปตะเวนหาโรงเรียนให้ลูกน้อยแสนรัก มีทั้งหมด 4 โรงเรียนที่อยู่ในลิสต์ของเรา คือ




1) โรงเรียนดั้งเดิม ดิ๊กซี่แลนด์ Dixieland ลูกเคยเรียนตอนอนุบาลกับ ป. 1 โรงเรียนนี้มีถึง ป. 8 อยู่ในเขตที่บ้านเราตั้งอยู่ มีรถบัสรับ-ส่ง จ่ายแต่ค่าอาหารกลางวัน มีอ๊าฟเต้อร์สคูล ถ้าหากเลือกจอยโปรแกรมหลังเลิกเรียน อีแม่ต้องขับรถไปรับลูกเอง (ฝ่าทุ่งและสวนผลไม้ไป 11 ไมล์) ทุกๆ 5-6 โมงเย็น ลืมๆ โรงเรียนนี้ได้รับรางวัลสารพัด เรื่องดีๆ แหละ และเด็กๆ จะ “ติดดิน” ซึ่งน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะครูจะเฮี้ยบ…ดุมาก โน๊โหน่ เรื่อง  sassy ต่างๆ และ อ๊อพชั่นทั้งหลายๆ not allow นะคะ อย่างพวกลิปมัน มือถือ อะไรเงี๊ยะ 


2) โฮหวาด Howard มีถึง ป. 8 อยู่นอกเขต ในทุ่งในสวนเหมือนดิ๊กซี่แลนด์ (แต่อีกด้านของเมือง) ลูกๆ จะได้มีเพื่อนร่วมชั้น “โลโซ” หน่อยๆ เหมือนกัน แต่อันนี้ต้องไปรับส่งเองเพราะเราอยู่นอกเขต ก็ประมาณ 14-15 ไมล์ได้) เป็นพับลิคสคูล ค่าเล่าเรียน หนังสือหนังหาฟรี เสียแต่ค่าอาหารกลางวัน พอไปติดต่อ อีคุณเจ้าหน้าที่ แบบๆ ไม่รู้จ้า อีคนที่รู้ไปแหล่กข้าวจ้า ติดต่อมาใหม่ต้นสิงหานะ อะไรกันฟะ แหลกข้าวตอนบ่ายสาม โมโห โมโห และแหวะมากๆ ไม่ประทับใจ ตัดไปได้เลย


3) นิชิโมโต้ Nishimoto มีถึงแค่ ป.6 เป็นโรงเรียนเก่ง เด่น ดัง ใหม่เอี่ยมในเมือง คหบดีชาวยุ่นยกที่ทางให้เคาน์ตี้สร้างโรงเรียน เลยตั้งชื่อให้เกียรติท่านซะหน่อย โรงเรียนนี้อยู่ประมาณ 3-4 ไมล์จากบ้าน อันนี้ต้องไปรับส่งเองตลอดเช่นกันเพราะเราอยู่นอกเขต เป็นพับลิคสคูล ค่าเล่าเรียน หนังสือหนังหาฟรี เสียแต่ค่าอาหารกลางวันเหมือนกัน ติดอยู่ที่พอจบ ป.6 ต้องย้ายไปมิดเดิ้ลสคูลอีก 2 ปี ก่อนไปต่อไฮสคูล ไม่เหมือนที่จบ ป.8 แล้วต่อไฮสคูลเลย พ่อแม่ก็จ้องหน้ากัน อันนี้ตัดออกจากลิสต์ด้วยเหมือนกัน

4) เชอร์แมน ธอมัส Sherman Thomas เป็นชาร์เตอร์สคูล Charter School ต่างจากพับลิคสคูลตรงเงินที่นำมาใช้เป็นภาษีท้องถิ่น(ซักประเภทนึงแหละ) บุคลากรเป็นแบบกึ่งอาสาสมัคร ไม่ค่อยแน่ใจนักในรายละเอียดไม่อยากพูดเยอะกลัวผิด 5555 และแผนการเรียนการสอนเอกเทศน์ไม่ขึ้นกับใคร (มั๊ง) ค่าเล่าเรียนฟรี หรือ เสียนิดหน่อย (none to minimal) อาหารกลางวันต้องนำไปเอง รับส่งลูกเอง แต่ต้องรอคิว waiting list ยาวมากๆ เคยไปต่อคิวให้อีตัวแสบนี่แหละ แต่เค้าตอบรับช้าไปหน่อย ซึ่งตอนนั้นโรงเรียนแม่ชีตอบรับเอามันเข้าแล้ว เราไปเสียฆ่าทงฆ่าเทอมเรียบร้อยแล้ว ก็เลยสละสิทธิ์ให้ลูกคนอื่นได้เข้าไป คราวนี้ก็กะว่าจะลองอีก เผื่อได้ แต่หลังจากไปแวะที่ดิ๊กซี่แลนด์ก่อน ก็เลยต้องตัดไอ้ชาร์เต้อสคูลนี้ออกไปซะ ง่ายดี ไม่ต้องมารอลุ้นอีก เดี๋ยวเล่าให้ฟัง

วันที่ไปดิ๊กซี่แลนด์ (หลังจากไปหมดอารมณ์มาจากโฮหวาดแล้ว) ก็ไปเจอครูที่เค้าเคยสอนอีตัวแสบ เค้าก็ เฮ่ๆๆ ยู้..... เรารู้จักกันป่าววะ พอบอกไปว่าจะเอาคนเก่าๆ ชื่อ รอมมี่มาส่งคืน เค้าก็ วี๊ด ว้าย กันยกใหญ่ ก็ต้องรีบออกตัว โน่ๆๆๆๆๆ น๊อต-เดอะ-เซม-วัน 55555 but the bad one!!! เค้าก็ขำ ยกยอปอปั้นอีตัวแสบใหญ่ หมื่นกู้ด-แสนดี จนถึง ล้าน-เกรท พ่อแม่ก็หน้าบานแฉ่ง แถมครูยังบอกอีกว่า ดีใจจังที่รอมมี่จะกลับมา เด็กเก่งๆ เจ๋งเป้งแบบรอมมี่ ที่ไหนๆ ก็เวลคั่ม เราก็หุบเลย เอารีพอร์ทคาร์ดให้เค้าดู จาก เอ-รวด มาตลอด จนถึง ป.3 แต่ผลการเรียนตอน ป.4 ของมันแฟนตาซีสุดๆ มีตั้งก๊ะ ซีลบ ไปจนถึง เอ พวกครูๆ ที่มามุงดูก็บอก โห.... เนี่ยดี สวย เก๋ เก่งขนาดนี้ พ่อแม่คนอื่นๆ คงดีใจโครมๆ กันไปแล้ว แต่อะนะ This is not for Rommy! เราก็บอกใช่เลย พ่อมันก็ผสมโรงใหญ่ She was good…she was great! แต่ตอนนี้ She’s Super Badddddd…….. จริงๆ ด้วย ม้าม่าอะกรี ต้องปวดหัว ปวดหาง หลั่งน้ำเนตร กับมัน อยู่ไม่ได้หยุด

สรุปโดยย่อ อีดีมันมีที่ไปแล้ว 55555 ไปโรงเรียนจ้า ไม่ได้ไล่ให้มันไปไหนหรอกกกกก...... แต่ว่าวันที่เอาอีดีไปดิ๊กซี่แลนด์ ไปพบครูๆ ตามคำขอ เลยเอาไอ้ตี้ไปด้วย ไม่เอามันไปก็ไม่รู้จะเอามันไปไว้ที่ไหน พอมันเข้าไปถึงอ๊อฟฟิซเค้า พ่อก็วิ่งตื๋อเลย หน้าไปฟาดกะมุมโต๊ะเตี้ยๆ ดูเอาเองเตี้ยขนาดไหน เลือดไหล ร้องกรี๊ด ทั้งตกใจ ทั้งสงสาร ทั้งโมโห ทั้งสมน้ำหน้า แล้วจะโทษใครดี โทษไอ้โต๊ะที่เตี้ยๆ หรือ โทษไอ้ตี้ตัวเตี้ยๆ ดีฟะ

Saturday, May 17, 2008

สัพเพเหระ-สำมะปิ

หายหัวไปหลายวัน ซุกๆ ถุกๆ สุขๆ ทุกข์ๆ ปนๆ กันไป เป็นทุกข์ใจก็เรื่องลูก เรื่องหลาน ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องที่ตัวเองแก้ไขไม่ได้ แม้แต่เรื่องลูกของตัวเอง ตีมันไปก็คงต้องไปติดคุกมันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา จะปล่อยเลยตามเลยทำเป็นไม่สน ไม่รู้ ไม่เห็น ก็ทำใจไม่ได้ ไอ้คนเล็กยังไม่แผลงฤทธิ์อะไร จะมีก็กินยาก นอนยาก อยากแต่โหนติดนมยานๆ ของแม่ ซึ่งพอสู้ๆ กันไปได้ ส่วนอีตัวโต การเรียนแย่ นิสัยยอดแย่ “สัง-ลัง-ม๋า” จริงๆ ที่เค้าว่าดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ ใช้ไม่ได้จริงๆ เพราะคุณแม่อู๋น่ะนะ แสนดี๊ แสนดี ไม่เชื่อก็ดูคุณยายดิ 555555

วันนี้ไปช้อปมาหน่อยนึง ไม่ค่อยอยากคุยเรื่องช้อปเท่าไหร่ เพราะดู “ต้านกระแส-สวนทางเถื่อน” ซะเหลือเกิน คือเศรษฐกิจแย่ น้ำมันแพง ข้าวของแพง อะไรๆ ก็แพง พอไปซื้ออะไรที่รู้ๆ กันว่าไม่ใช่เครื่องยังชีพ ก็กระด๊ากอยู่เหมือนกัน ก็ได้แต่อ้างกะนังฝาละมีอีก๊อตว่า “มันโล้ดราคา” มันก็ลดจริงๆ แหละ เพราะถ้าไม่ลดก็คงไม่ซื้อ เพราะอู๋น่ะ “ชี๊ป” สุดๆ ไม่ลด ไม่เซล ไม่เคลียแร้นซ์ ไม่แลหรอกจ้า เพราะเงินน้อย แต่รสนิยมไฉไลหน่อยๆ 55555 ไม่เจี๊ยม ไม่เจียมเน๊าะ




คือวันนี้น่ะ ไปจ่ายกับข้าวร้านลาว ร้านม้ง ที่เฟรสโน่ เลยแวะไปมอลล์จ่ายหนี้ด้วย จ่ายหนี้เก่า ลากซื้อมาใหม่ เมื่อไหร่หนี้จะหมดวะ เริ่มเลยก็แวะร้านดีสนีย์ ได้เสื้อยืดมา 6 ตัว ของนังแม่กะหนูดี 2 ตัว 20 จากตัวละ 12.50 ของไอ้ก๊อตตี้ 2 ตัว 15 จากราคาปกติตัวละ 9.50 สรุป 3 แม่ลูกได้เสื้อยืดการ์ตูนดีสนีย์ ป.ย.อ. มาคนละ 2 ตัวเท่าๆ กัน โปรดสังเกตุ ของแม่อูู๋น่ะ ไอ้มิกกี้สีเทา กับ ไอ้ตัวอี-ยอ สีชมพูน่ะ กว้างเกือบเท่าตู้เย็นเล้ย 5555



จากนั้นไปลากรองเท้า “โค้ช” ให้อีลูกสาวที่นิสัยไม่ดีน่ะ (ให้รางวัลที่มันนิสัยยอดแย่มั๊ง) แต่โทษที ซื้อเบอร์ 8 จ้า เพราะมัน ทีนโตมาก เบอร์ 7 แล้ว ขืนซื้อให้มันเบอร์ 7 อีกไม่นานมันก็ใส่ไม่ได้แม่ก็เอามาใส่ต่อไม่ได้ เลยซื้อไซ้ส์แม่ไปซะ 5555 (ตามที่พ่อมันแนะนำ) ราคาเต็ม 98 ลดเหลือ 58 ก็ไม่ถูกนักหรอก แต่รอรับเดนมันได้เลย 5555




ที่อีตัวแสบมันมีส่วนร่วมทั้งเสื้อยืดและรองเท้า ก็เพราะปีหน้าให้มันไปเรียนพับลิคสคูลแล้ว ไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์มรองเท้าก็ฟรีสไตล์ไปด้วย เลยยอมๆ ให้มัน ไม่มีเงินส่งมันเรียนโรงเรียนแคธอลิคแล้ว แพงมาก แถมลูกก็แย่ลงทุกๆ อย่าง จากเคยเรียนดีมาก นิสัยยอดเยี่ยม ไปไหนๆ พ่อแม่หน้าบานเป็นกะด้ง หลังๆ มา แทบไม่อยากไปไหนกะมันเลย เซ็งจิตจริงๆ พ่อแม่มาจับเข่า (เข่าจิงๆ น้า...) คุยกันว่า ทำไมต้องเสียตังค์แพงๆ แลกกับสิ่งที่ไม่ดีเลย ลูกเรามัวเสียเวลากับเรื่องเพื่อนๆ เรื่องขี้อิจฉา เรื่องเปรียบเทียบ ไม่เคยพอกับอะไรๆ เลย สรุป อีดีมันเฟเว่อเพื่อนๆ มากกว่าเรื่องเรียน มันอาจจะพยายาม “ฟิต-อิน” กะไอ้พวกลูกคนรวย พยายามเท่าไหร่ก็เข้ากะเค้ามาได้ สุดท้ายดูเหมือนเราผลักดันให้ลูกเราไปอยู่กับสังคมเด็กฟุ้งเฟ้อ เราฟุ่มเฟือยได้บ้าง นานๆ มี ไม่ใช่ตลอดเวลา ปิดฉากไปเลยดีกว่า เน๊าะๆๆๆ ไปเรียนโรงเรียนรัฐ เพื่อนเม๊กซิกันเยอะๆ ชีวิตต้องลู้ เซลเล่อมูน สู้เค้าลูก 5555 ไม่ใช่หน้ากากเสือเว้ยยยย....


ถึงตอนที่พ่อ แม่ ลูก คุยกัน บอกมันว่า ปีหน้าไม่ได้ไปโรงเรียนนี้แล้วนะ มันร้องไห้ยกใหญ่ แม่มันก็ร้องสงสารลูก อีพ่อก็น้ำตาคลอ ตอนหลังมากระซิบบอก อย่าไปย้ายโรงเรียนมันเลยเน๊าะ สงสารมัน อีแม่มันแว้ดดดดด.... โน่ๆๆๆๆ ต้องย้าย เผื่อว่ามันจะดีขึ้นมา ก็โปรดติดตามกันต่อไปนะคะท่านผู้ชม นางเอกจะกลับตัวกลับใจได้หรือปล่าว ...ทู... บี... คอน... ติ... นิวด์......




อันนี้นังเพื่อน "จิน" ไปด้วยกัน เสียตังค์เล้ยยยยย...... อดซื้อไม่ด้ายยยยย..... ขี้อิจฉา 55555 มันลาก เสื้อยืด "อี-ยอ" กับ "พิกเล็ต" เหมือนคุณอู๋แต่ตัวเล็กกว่า มา ส่วนรองเท้าแตะ ไม่รู้คู่เท่าไหร่


Wednesday, May 7, 2008

ครัวคุณอู๋

เมนูทูเดย์เป็น เนื้อผัดน้ำมันหอย ผัดเผ็ดเนื้อใส่มะเขือกับโหระพา ฟาดเนื้ออย่างเดียวเลย เพราะเมื่อคืนพ่อบ้านลากเนื้อมาอีก 3 แพ๊ค เลยขุดฟอสซิลเก่าออกมาทำรับประทานกับคุณลูก มีอะไรๆ ก็จับเขวี้ยงๆ ลงไป แต่อร่อยมาก ขอบอก 55555 (บ้านนี้รับทานแต่เนื้อพรีเมี่ยมคัตเท่านั้น 5555 มิได้ร่ำรวยอะไรหรอก แต่ชอบไปลากซื้อมาตอนตี 2 ตี 3 เค้าลดราคา 30%) เชฟมีใบเซอร์ก็งี้แหละ ที่ทำกินนะไม่ได้เรียนมาซักอย่าง ที่ครูสอนมาก็ไม่ได้ทำตาม คือ ปัจจัย วัสดุ และอุปกรณ์ไม่พร้อมพรั่งเช่นที่ มก. นะเฟ้ยยยย 55555

เรื่องที่ชอบเรียกตัวเองว่า “เชฟมีใบเซอร์” บ่อยๆ นั้น อย่าได้หมั่นไส้กันเลย เพราะว่าได้พลัดหลงไปร่ำเรียนมาบ้าง “ติ๊ดนึง” แต่แล้วก็ไม่ได้เข้าท่าหรือดีกว่าเดิม คือเป็นคนไม่เอาถ่าน ไม่เอาขี้เถ้า ไม่เป็นสับปะรดเองค่ะ ใครๆ คนใกล้ตัว เพื่อนฝูงทั้งหลายจึงชอบเรียกล้อเลียนแกมเย๊าะหยันว่า “เชฟมีใบเซอร์” เดิมฝีมือทำอาหารอยู่ในขั้น ม.ม.ด. หรือ ม๋าไม่ทาน ขอโทษทีตอนนี้ไม่มีเครื่องวัดความอร่อย “ตัว” นั้นแล้ว เพราะบักแจ๊คสันมันได้ลาโลกไปเกือบสองปีแล้ว 55555 หมดกรรม 55555 ลูกๆ ก็รับเคราะห์ไป เพราะอีก๊อตเอาตัวรอดหนีไปกินที่ทำงานซะเป็นส่วนใหญ่ 5555
ส่วนของหวานวันนี้เรียบง่าย 55555 ง่ายซะ แต่ไม่เรียบ ไม่มีใครสน แม่อู๋ฟาดอยู่คนเดียวไม่มีใครแย่ง เซ็ง ไม่อร่อย 5555 โรคจิตน่ะ
ไอ้เจ้าพระเจ้าช่วยกล้วยทอดเนี่ย ทำมาหลายวันแล้ว แต่ไม่มีไอซิ่งโรยหน้า (ไม่น่าลงทุนไปซื้อด้วยแหละ ใช้ซักกะติ๊ดนึงปีละ 3 ครั้งมั๊ง) แต่มีน้ำผึ้ง เอาโรยๆ ก็อร่อยดี
อันนี้ “ดรีม-เบรค-ฟาด” เมื่อไหร่ได้ลิ้มของจริงๆ ไม่รู้ ทำเทียมๆ ทานมานานหลายปีแล้ว คิดถึงจัง (ไม่รู้จะเครดิตเจ้าของรูปได้ไง เซฟมาจากไหนไม่รู้นานมากแล้ว เอาไว้ดูให้ทารุณจิตใจงั้นแหละ ยังไงก็ “แทงกิ้ว” มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ)
ส่วนอันนี้ ดรีมเมนู-อาหารในฝัน 5555 ไม่ตื่นซักที จะได้กินของจริง มีอีกหลายร้อยเมนูแหละที่ค้างอยู่ในฝันที่ไม่ยอมเป็นจริงซะที (ขอบคุณเจ้าของรูปตรงนี้ด้วยนะคะ ก๊อปปี้ ก๊อปแปะ จนไม่รู้ที่มา) ถูกล๊อตโต้ซะทีเถอะน้า... จะทำฝันให้เป็นจริง 5555 ตอนนี้ฝันปลอมๆ ยังตัวเท่าช้าง ฝันเป็นจริงแล้วจะตัวใหญ่ยักษ์แค่ไหนฟะตรู อันนี้คุณช๊อคโก ซื้อฝากคุณฝามี ลากมาจาก Cost Plus World Market มีอีกหลายอันแหละ น่ารัก น่าขำทั้งนั้น พอดีเป็นทาสช๊อคโกเล็ตทั้งครอบครัว 5555 ร้านนี้มีของน่ารัก น่าใช้ จากเมืองไทยด้วยนา แต่แพงๆๆๆ บางทีก็ซื้อขนมาเพียงเพราะเจอคำว่า “เมดอินไทยแลนด์” รักเมืองไทย ชูชาติไทย .......

ส่วนอันนี้ซื้อมาทานเอง แกะมือไม้สั่น-ฟาดตั้งแต่อยู่ในรถเลย เพราะกระหายช๊อคอย่างแรง 5555 ลงแดงค่า.... มีอีกหลายดีไซน์ อ่านขำๆ ดี เดี๋ยวไปลากมาให้ครบเลย อันละ 3.99 ++ ไม่หร่อยเด็ดขาด แต่ พ.ด.ด. จ้า อยากให้อ่านไอ้ตัวฝอยๆ จัง ขำกี๊กกกกกกกกกกกกกก 5555




Tuesday, May 6, 2008

ซื้อรถใหม่


ไม่ต้องต๊กกะใจ 55555 หรือประหลาดใจว่าไปเอาตังค์มาจากไหน 5555 ทุ่มสุดๆ ไปลากมาไว้ให้ลูกได้ขับได้ขี่สมใจคุณพ่อคุณแม่

สามล้อ จ้า.... สามล้อ จริงๆ แล้ว สี่ล้อตะหาก ดูรูปกันเอาเอง ไอ้ก๊อตตี้ได้มาก็ยังถีบไม่เป็น อยากแต่จะคล่อมรถไว้ ไม่นั่งบนอานแล้วก็จับแฮนด์ไว้เดินไปมาแบบอืดๆ โลโคโมถีบ-Locomotive ของจริง 5555


ก็คงต้องสอนกันไปอีกพักนึงแหละ เดี๋ยวก็เก่งเหมือนพี่มัน ปั่นสามล้อในครัวจิ๋วๆ ของแม่ เป็นวงกลม หมุนติ้วๆๆๆๆๆ ทั้งวี่ทั้งวันได้ไม่เบื่อ 5555 เพราะแม่ไม่ค่อยพามันออกไปเล่นนอกบ้านตอนที่มันยังเล็กอยู่ พอโตมาหน่อยเปลี่ยนเป็นจักรยานถึงได้ขยับขยายออกมาปั่นนอกบ้านบ้าง


ก็ดูกันต่อไปว่าไอ้ตัวเล็กจะหน่วยก้านดีอย่างพี่มันหรือปล่าว แต่ตอนนี้ผอมมากๆ ดูหน้ามันผอมกระจิ๊ดนึง ข้าวปลาไม่ยอมกิน จ้องแต่จะควักนมแม่อย่างเดียว


ดูหน้าเลอะๆ ของมัน เผลอแป๊บเดียว มันไปเล่นที่เตาผิง ควานเล่นขี้เถ้าถูหน้าทาหัวซะหล่อเลย แม่มันก็อนามัยดีสุดๆ ปล่อยมันหยิบโน่นนี่กินอีกตามสบายไปซะเลย สกปรกนิดสกปรกหน่อยไม่เป็นไรหรอกลูก จะได้มีภูมิ 55555