จากโรงพยาบาลถึงฟรีเวย์

6-7 วันมานี้ ยุ่งอีกแบบ เข้าๆ ออกๆ อีอาร์ โรงบาลเด็ก ถึง 3 ครั้ง แต่ละครั้ง ก็ 5-6 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย เพราะ ไอ้ก๊อตตี้เป็นไข้สูง 104 แน่ะ หมอไม่อยากแอ๊ตมิต เพราะคนไข้แอ๊คทีฟสุดๆ ขนาดป่วยวิ่งให้พล่าน แต่เม็ดเลือดขาวต่ำน่าจะเป็นไวรัสแอ๊ทแท๊ค เลยต้องเอาไปเจาะเลือด 2 วันติดๆ น่าสงสารสุดๆ

พอวันที่ 3 ก็มาผื่นแดง ขึ้นเต็มตัว สันนิษฐานเองว่าเป็น “ส่าไข้” ไม่อยากพาไปโรงบาลแล้ว เดี๋ยวโนแทงพรุนอีก รอดูซัก 24-48 ชั่วโมง ถ้าหนักหนาขึ้นเรื่อยๆ ก็คงต้องพาไป พอรอดูอีก 2-3 วันต่อมา ผื่นก็จางลง โล่งอกไปตามๆ กัน แต่พอวันศุกร์ค่ำๆ ตอนถอดเสื้อผ้าจะเอาลูกไปอาบน้ำ กลับมีตุ่มกระจายทั่วตัว ไม่มากหนาแน่นเท่าไหร่ แต่น่าตกใจ ก็รอจนเที่ยงคืนให้พ่อเลิกงานมาก่อน เพราะเหนื่อยวิ่งตาม หาคนช่วยน่ะ (จริงๆ ก็ไม่ช่วยเท่าไหร่หรอก) ก็โห่ไปโรงบาลเด็กอีก (ไม่ต้องคิดเรื่องบิลค่ารักษพยาบาล เพราะน่ากลัวสุดๆ ยังไงก็ต้องยอมแหล่ะ เพราะไม่มีทางเลือก)

ก็เหมือนเดิม รอข้างนอก รอข้างใน รอหมอ รอพยาบาล รอเจ้าหน้าที่ฝ่ายข้อมูลประกัน รอๆๆๆๆๆ เฮ้ลท์แคร์ซิสเต้มที่นี่ก็เป็นที่รู้ๆ กันอยู่ คืนนั้นกว่าจะได้กลับออกมาก็ตี 5 พอดี หมอ 2 คนมาช่วยกันดูเพราะไม่แน่ใจ ก็ได้แต่บอก อย่าทาอะไร รอจนวันอังคาร ถ้าหนักหนาก็พากลับมาให้ดู (ฟรีเหรอจ๊ะ 55555 ฝันไปมั๊ง)

พอดีมีเพื่อนเก่าแต่ไม่ยอมแก่มาเยี่ยมหาจากเมืองไทย “พี่แม้ว” ลูกก็ป่วย บ้านก็ยุ่ง เพื่อนก็มา แต่โชคดี ได้พี่นาง-นางเอก 5555 มากู้สถานะการณ์ เชื้อเชิญให้เรายกฝูงไปพักที่บ้านแก ก็ไกลโขอยู่ ไปลากซื้ออาหารการกินติดมือไปด้วย แบก”ไอ้ตุ่มตี้” ไป ตุ่มก็ผุดขึ้นมาหนาแน่นให้กลุ้มใจยกใหญ่ กะว่าจะพาพี่แม้วไป “โยเซมิตี้” วนอุทยานชื่อกระฉ่อนโลก ก็โดนพี่นางทัดทานว่า ลูกผื่นๆ อย่าไปเลย เพราะพอลลีน ลมแรง และอื่นๆ อีกมากมาย เลยพาพี่แม๊วไป “ช้อป” จ้า ช้อปแหลกแหกระเบิด 55555 หาบยาสีฟัน ลิปมัน ฯลฯ ไปฝากเพื่อนๆ ซื้อเสื้อผ้าเด็ก เพราะอิจฉาหนูดีใส่เสื้อผ้ากิ๊ปเก๋สุดๆ ปรากฏว่า หนูดีใส่เสื้อผ้าใหญ่กว่าป้าแม้ว 1 ไซ้ส์ 5555 พอดีมีบัตรกำนัน 5555 กำนัล หรือผู้ใหญ่บ้านนี่แหละ ซื้อ 50 ลด 25 เลยแหละ มีอยู่ 2 ใบ หมดอายุในวันที่ไปด้วย เลยบอกพี่แม้วลุยเลย หนูดีโชคดี ป้าแม้วเลยให้เลือกของกุ๊กกิ๊กที่อยากได้ ป้าแม้วจะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด แม่อู๋เลยโยนปากกาแม่เหล็กเอาไว้ติดตู้เย็นที่มันลดราคาอยู่ลงไปผสมโรงด้วย ฮิๆๆๆๆๆๆ

สรุปขับรถวนไปเวียนมา 3-4 เมืองนี่แหละ มาเดร่า เฟรสโน่ เมอเซด และ แอ๊ตวอเต้อ ไอ้ตี้คนดีของมัมมี่ก็ไม่กวน และดูไม่เหมือนป่วย ร่าเริงสุดๆ เลยไปกันเรื่อยๆ เมื่อยก็ไม่หยุดแบบไม่เกรงใจลูก อีหนูดีอาละวาดนิดหน่อย บ่นเมื่อย สวมบท “ดราม่าควีน” ตามปกติ

พอวันอาทิตย์ พาพี่แม้วแวะไปเซย์ ฮัลโหลกับพี่ก๊อตที่โรงงาน (แถมบ่น ไม่บอกล่วงหน้าว่าจะมา ไม่งั้นก็จะไม่ทำงานวีคเอนด์ จะได้พาเที่ยวทั่วๆ กว่านี้) แล้วพูดไม่เลิกว่า ไม่เชื่อที่พี่แม้วแก่.....กว่าเดี้ยน 2 ปี เจือกมาบอกว่าดูอ่อนกว่าตรูซัก 10 ปีได้ โถ.... ไอ้ตาถั่ว... ฮึ่ม

แล้วอีหนูดีก็ไปต่อรองกับพ่อว่าขอไม่ไปโรงเรียนวันจันทร์ ทีแรกดูท่าว่าจะไม่มีทางโอเค แต่พ่อบอกว่า ให้ตามทำงานสคูลเวิร์คและโฮมเวิร์คให้ทัน ซักไซ้อีกว่ามีเทสต์หรือไม่ ห้ามโกหก และครั้งนี้โอเคเพราะพี่แม้วไม่ได้มาเยี่ยมบ่อยๆ เย้ๆๆๆ 55555


พอวันจันทร์พี่นางยอดคุณแม่บ้านก็หุงหาอาหารเช้าพร้อมกาแฟหอมกรุ่นรอพวกอีอืดให้ตื่นมาแหล่กตามปกติ ตามด้วยอาหารกลางวัน ก็ทำพิธีล่ำลากัน เราก็เอาพี่แม้วไปโยนทิ้งที่สถานีแอมแทรค-เมอเซด เพื่อมุ่งหน้าไปพบน้าชายของเค้าที่ซานโฮเซ่ต่อ แล้วแม่อู๋กับลูกๆ ก็บึ่งกลับวังที่มาเดร่า พอเลยเมอเซดได้นิดนึง รถเหวี่ยงไปมา ตกใจสุดๆ เสียงดังหึ่งอื้ออึงไปหมด แต่ควบคุมได้ ขับเข้ามาจอดแอบๆ ข้างทาง หนูดีตื่นตะหนกไม่แพ้แม่ พบว่ายางหลังซ้ายแตกหรือรั่วไม่รู้ว่ะ แต่รูใหญ่เชียว แบนแต๋ กลับเข้ามานั่งงงๆ ในรถก่อน ไม่รู้ทำไงดี เวิ้งว้างกลางทุ่งริมฟรีเวย์ 99 แต่โชคเข้าข้าง พระคุ้มครอง นึกถึงริชชาร์ด-ฝาละมีของพี่นาง วันนี้ไม่ไปทำงาน เลยโทรให้เค้ามากู้ภัย นอกจากยางแบน น้ำมันหมดด้วยจ้า เพราะกะว่าถึงบ้านแน่ๆ ไง แล้วถึงค่อยเติม แต่ระหว่างที่รอๆๆๆ นั่นติดเครื่องเปิดแอร์ให้ลูก เพราะไม่อยากให้ไอ้ตุ่มตี้กระสับกระส่าย รอๆๆๆๆ ก็ยังไม่มา น้ำมันก็เกือบเกลี้ยงเลยแหละ ต้องดับเครื่อง เปิดหน้าต่าง (ไม่อยากเปิดจริงๆ เพราะเป็นทุ่งโล่ง กลัวฝุ่นสารพัดจากดอกหญ้า วัชพืช ต้นไม้ทั้งหลายจะมาทำให้ไอ้ตี้คัน มันไม่คันมาตลอดเลยไง สุดท้ายก็ต้องเปิด) พอเปิดปุ๊บไอ้ตี้ก็ตื่นจริงๆ เพราะเสียงรถบรรทุกและแรงสั่นสะเทือน ก็รอ รอ รอ สุดท้ายพ่อคุณทูนหัวริชชาร์ดก็มาถึง ตัวแกเองก็เดี้ยงๆ ปวดหลังอยู่ ลากอุปกรณ์สารพัดมาพร้อม แป๊บเดียวก็เอาไอ้แบนออก เอาโดนัทมาใส่ให้วิ่งกลับบ้านได้ และเติมน้ำมันให้อีก 1 กระป๋องแดงใหญ่ เห็นบอกว่า 2.5 แกลลอนมั๊ง (55555 มีน้ำมันแล้ว หรือไปช้อปต่อดี 55555 ไม่เจียมมมมม.....)


แล้วก็ค่อยๆ คืบคลานกลับบ้านด้วย 3 ล้อ กะ 1 โดนัท ทั้ง 3 ชีวิตปลอดภัยดี ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ต้องขอบพระคุณ ป๋าริชชาร์ดและพี่นางที่แสนดี (บางทีทำตัวเป็นแม่ (มด) ด้วย5555) ถ้าวันนั้นป๋าไปทำงาน คิดเอาละก๊านนนน.... โทรตามประกัน รอหนักหนากว่านั้นอีก จ่ายยุบยับทีหลังอีกเท่าไหร่ เป็นว่าจบเหตุสะเทือนขวัญประจำสัปดาห์ไปด้วยดี (คือต้องมีโน่นนี่นั่น สั่นประสาทไม่ได้หยุดเลยว่ะ)