กลับมาแล้วค่ะ

หายไปนานเลยค่ะ เพราะมีกิจ มีเหตุ ให้ต้องวุ่นวายกว่าปกติ กิจหลักๆ ก็คือได้พาลูกๆ กลับไปเยี่ยมครอบครัวที่เมืองไทย 3 อาทิตย์ เป็นการไปที่เร่งรีบ ล่กๆๆๆๆๆ และการเดินทางก็เป็นไปอย่างทุลักทุเลนิดๆ (ไม่หนักหนาเท่าไหร่ พอทนได้ค่า) เป็นเพราะอิแม่มันกังวลเกินไป ที่ต้องเดินทางกับไอ้ตี้เป็นครั้งแรก โชคดีที่รอมมี่โตมากแล้ว..เลยช่วยแม่ได้เยอะเลย ต้องแต๊งส์คุณลูกสาวมา ณ ตรงนี้ อิรอมเนี่ยเดินทางขึ้นเขาลงห้วยกับแม่ตั้งแต่ตัวติ๊ดนึง...เลยค่อนข้าง “โปร” ..รอมมี่ค่อนข้างจะ “อีซี่” ไปซะทุกอย่างเลยนะตอนเล็กๆ แต่ดันมายุ่งยาก เรื่องมากก็ตอนโตๆ เนี่ยแหละ (เครดิตรูปข้างบนเป็นฝีมือหนูดีล้วนๆ ถ่ายจากหน้าต่างเครื่องบินด้วยกล้องป๋องแป๋งที่เราใช้อยู่)

เล่าเรื่องการเดินทางตอนขาไปเลยดีกว่า นับว่าเป็น 27 ชั่วโมงที่เหนื่อยเอาการ กลัวว่าไอ้ตี้จะคลุ้มคลั่ง ต้องนั่งจับเจ่าอยู่กับที่เป็นเวลานานๆ เลยซ้อมปอนยามัน 5555 เพราะหมออู๋คิดเอาเองว่า ยาแก้แพ้ แก้หวัด น่าจะทำให้มันเคลิบเคลิ้มง่วงหลับไปได้บ้าง แต่ไอ้ตี้เป็นคนที่กินยายากมากกกกกก.... ปล้ำ กอด รัด บีบจมูก บีบแก้ม (แต่ยังไม่ได้บีบคอ 555) ป้อนกันกระจัด กระจาย เลอะ เหนียว ไปกันหมด มันก็ทั้งพ่น ทั้งถุย ถีบ ร้อง ต่อสู้ เฮ้อ...ล้มเหลว ล้มเหลวค่ะ อิแม่มันคิดได้อีก เลยเอายานอนหลับมาบด สอดไส้ในขนมเจลลี่ 5555 ฉลาดเน๊าะ ขอข้ามตัดตอนตรงนี้ไปก่อน เพราะนึกออกเรื่องนึง...เรื่องสายการบินที่อิชั้นและลูกๆ ใช้บริการในเที่ยวนี้คือ ยูไนเต็ดแอร์ไลน์ ต้องขอบอกว่า ไม่ประทับใจแม้แต่น้อยค่ะ ขอให้คะแนน 4 เต็ม 10 ละกัน จากที่ได้เคยมีโอกาสเดินทางไปโน่นมานี้กะใครๆ เค้าอยู่บ้าง ใช้บริการมาหลายสายการบิน ทดชื่นชอบและชื่นชมก็คือแจแปนแอร์ไลน์ค่ะ คนอื่นคิดไงอิชั้นไม่แซบค่ะ เรทติ้งอันนี้เป็นของทดคนเดียว

ไอ้สายการบินยูเอ ไม่มาอัญเชิญพวกเราไปขึ้นเครื่องก่อนทั้งๆ ที่ไอ้ตี้นั่งในรถเข็นของมันรอ เช็ค-อิน ทุกๆ ขาไป (รวมทั้งสิ้น 6 ขาค่ะ ถ้าไม่เอารถเข็นไปล๊อคตัวไอ้ตี้ไว้ แม่กะพี่ก็คง....รากเลือดค่ะ) อิแม่มันก็รู้งานดีพอควรนะ เอาหน้าบานๆ + ไอ้ตี้ในรถเข็นไปเสนอหน้า แบบ...เห็นกุปะ เห็นกุมั๊ย สุดท้ายเลยต้องแต๋นไปทักท้วง ทวงสิทธิ์ นี่ๆ แก ชั้นขอเข้าต่อจากพวกชั้นหนึ่งนะ รอบแรกผ่าน เลยทำมันครบทั้ง 6 ขาเลยค่ะ ด้าน-ได้-อาย-อด nothing to lose นิ 5555 มาถึงเรื่องยานพาหนะของยูเอ แหงะ เก๊า...เก่า โบ๊...โบ...โบราณค่ะ โทท๊ง...โททัดส่วนตัวสำหรับชั้นประหยัดก็ไม่มี พรรคกะยาจกเลยอดไปตามๆ กัน 555 หูฟงฟูฟังก็แบบ โป๊เปลือยแบบถูกใช้มาแล้ว ไม่เอาไปเก็บทำฟามสะอาดห่อใหม่ให้ดูดี บางไฟล้ท์โชคดีก็มาแบบใส่ถุงพลาสติกซีลมาเรียบร้อยดูไฮยีนขึ้นนิดนึง สู้สายการบินอื่นๆ ไม่ได้เลย พนักงานก็โอเคดีอยู่ จะไปเอาอะไรกะเค้ามากมายเน๊าะ พนักงานไม่กี่คนต้องบริการคนเป็นร้อย ในพื้นที่จำกัด เวลาจำกัด เห็นใจคนอาชีพนี้ (เฉพาะคนที่ตั้งใจทำงานนะ ไม่นับ “ไอ้+อี” จากสายการบินแห่งชาติที่ไม่อยากบริการเพื่อนร่วมชาติ...จ้า การบินไทย จ้า รู้ๆ กันอยู่ ไม่ต้องอธิบายให้เสียเวลา) สรุปว่า...การเดินทางตลอดปลอดภัยดี เหนื่อยน้อยกว่าที่คาดไว้นิดนึง ไอ้ตี้หลับยาวๆ เกือบตลอดทาง ตื่นมาเจี๊ยวจ๊าวช่วงสั้นๆ ไม่กี่ที่ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ “อัด” ยานอนหลับที่เตรียมไปเลย และที่ประทับใจสุดๆ คือ เป็นครั้งแรกในที่ชีวิตที่ทดไม่ถูกเปิดกระเป๋าค้นทั้งเที่ยวไปและเที่ยวกลับ สุดยอด พะย่ะค่ะ 5555 ดูรูปที่อิรอมแกล้งน้อง 555 เอาแซนวิชแห้งๆ ที่ไม่อร่อยเลยทิ่มหน้าน้องเล่น 555 และมีรูปส้วมที่สนามบินนาริตะมาให้ดู ลูกๆ ประทับใจมาก 5555 กับร้านกิ๊ฟช้อปสุดโปรดของหนูดีที่ตั้งหน้า ตั้งตารอว่าขากลับจะไปซื้อของกุ๊กกิ๊ก (ซื้อมาจากเมืองไทยภูเขานึง ยังไม่พออีกเหรอวะ)

การไปเมืองไทยเที่ยวนี้ก็เพื่อพาลูกๆ ไปเยี่ยมคุณยายและพี่หญิงใหญ่และครอบครัว รวมทั้งอยากให้คุณลูกๆ ได้เห็นงานสงกรานต์ที่เมืองไทยจริงๆ แต่สิ่งที่ประทับใจมากๆ สำหรับทริปนี้ คือ...การได้ไปพบเพื่อนๆ ที่อุบลฯ โดยกระประสานงานของ “ตุ้ม” เพื่อนเลิ้บ ต้องขอบคุณเพื่อนตุ้ม กับคุณสามีและลูกสาวมากๆ เลย คืนนั้นเพื่อนๆ มากันเยอะแยะ พาลูก พาสามี พาภรรยามากัน หลายคนก็ขับรถข้ามเมือง ข้ามจังหวัดมากันเลย แย่งกันพูดจนอาหารเหลือแบะแบน 30 ปี ที่อู๋ไม่ได้เจอเพื่อนๆ (คือเพื่อนๆ เค้าเจอกันนานๆ ครั้ง หรือบ่อยๆ ครั้งก็มี) ประทับใจ ชื่นใจมากๆ โปรดสังเกต...อู๋ “มหึมา” มาก 55555

ลูกๆ ได้ไปเล่นสงกรานต์กันอย่างสนุกสนานเหลือเกิน ไม่ได้ไปไหนกันไกลหรอกค่ะ เพราะแถวๆ บ้าน (โชคชัย 4) ก็เล่นกันครึกโครมไม่แพ้ที่ไหนๆ เพลงกระหึ่มติ๊ดชึ่งสุดๆ เด็กๆ เต้นกันอย่างเมามันส์ มีรูปที่ถ่ายจากทีวีด้วย เป็นรูปจากมุมสูงที่เค้าถ่ายจากแถวๆ หน้าบ้าน จะเห็นว่าการจารจรอัมพาตไปเลย คนเดินกันให้ขวัก น่าสนุกจริงๆ แต่ไม่ยักอยากไปเล่นกะเค้า ดีว่ามีคุณพี่เขย ไปนั่งเฝ้าไอ้ตัวเล็ก แล้วก็หลานชายเป็นบัดดี้พาน้องรอมเล่นน้ำ

มีอยู่วันเพื่อนจินมารับคุณอู๋กับลูกหลานไปแต๊ดแตร๋กันที่พัทยาหน่อยนึง ก็สนุกดี ไอ้ตี้ได้ลงทะเลไทยหน่อยนึง ดูเหมือนว่าไม่ประทับใจเท่าไหร่ 555 หลบมาเล่นทรายซะเนี่ย

รูปรวมมิตรสงกรานต์ ที่ประทับใจสุดๆ ก็เจ๊หนวดซอยภาวนา แกตั้งแพลตฟอร์มส่วนตัว (จริงๆ เห็นอยู่หลายอันแต่ว่างปล่าว) ผ่านไปมาหลายรอบ เห็นแกเต้นอยู่อย่างนั้นถ่ายรูปไม่ได้ซักที สุดท้ายก็ได้มาก่อนสงกรานต์เลิก คนอาไร๊.... โคตรน่ารักเลย ใจรักจริงๆ 5555 นอกนั้นก็เป็นรูปสงกรานต์ที่พัทยาเป็นส่วนใหญ่ เห็นไอ้พวกชาวตะวันออกกลางซะเยอะ และเล่นไปไพ้พ์ฉีดน้ำกัน รูปที่ถ่ายมาได้ก็คือถ่ายในรถเลยมัวซัวไปหน่อย เห็นเค้าเล่นกันสนุกมาก แถมมีหนูๆ น้องเล่นเป็นเพื่อน เปิดเพลงกันดังลั่น แด๊นซ์กระจาย น่าสนุกจริงๆ ป้าแก่ได้แต่ดู 555

กลับเมืองไทยเที่ยวนี้ กินๆๆๆๆ แต่ไม่รู้สึกสะใจ นึกไม่ออกว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษ ดูเหมือนจะกินอาหารไอ้ยุ่นหลายมื้อกว่าอย่างอื่น ไม่ได้กินเตี๋ยวเรือที่อยากเหลือเกิน แต่ได้กินมะขามเทศด้วย 555 ของโปรดที่คนรอบข้างเกลียด เลยไม่มีใครแย่ง ส่วนทุเรียนก็ไม่มีใครแย่ง...เพราะชาวเบาหวานไม่บังอาจ 555 สบายอู๋ไปเลย ก็อย่างที่แซ่บๆ กันดีอยู่แล้ว ว่าทดเองก็เป็นคนอ่อนหวานเหมือนกัน (เบาหวานแหละ) แต่ยอมตาย 555 เพราะอดอยากมานาน (ขนาดอดอยากยังตัวเท่านี้ 5555) งานนี้ไม่พลาดขนมหวานๆ จาก ดิโอลด์สยาม หาบมากันบานเบอะ โซ้ยอยู่คนเดียว ข้าวเหนียวมะม่วง ข้าวเหนียวน้ำกะทิทุเรียนอีกหลายรอบ โอเลี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆ งานนี้ไม่กล้าเจาะเลือดเลยแหละ มิเต้อร์ระเบิดแน่นอน 5555 ไปเมืองไทยเที่ยวนี้ กินอะไรก็ไม่ประทับใจเช่นเคย เป็นเพราะแก่ลง หรือแก่ขึ้นวะ 555 ผ่านโลกมาเยอะ อะไรดู “งั้นๆ” ดูแฟนซี “ลุ๊ค” เป็นหลัก ปลอม ปรุงแต่งกันมากเกินจำเป็น อาหารหวาน ขนมขะต้ม โดยเฉพาะพวกมีกะทิก็พากันหยอดหยดวานิลาใส่ลงไป แหวะๆๆๆ

ได้ไปเรียนถ่ายรูปกับเพื่อนสุม ป้าแก่ 2 คน แก่กว่าใครเค้าเพื่อน แล้วก็กล้องจิ๋วกว่าใครเค้าอีกด้วย ทีมวิทยากรดี ได้ความรู้เพิ่มเยอะเชียว และได้เรียนกับเพื่อนที่ถูกคอกัน เลยสนุกสนานมากมาย ชอบๆๆ ตอนแรกอายเค้านะ เพราะทั้งชั้นเรียนมีแต่คนแบกค่อดพ่อค่อดแม่กล้องมากัน อิป้า 2 คน ก็แว๊ดไปหน่อยนึงว่า...ไหนว่าเป็นคลาสของบีกินเน่อร์ไง ...คุณครูบอก..หลังๆ มานี้พวกบีกินเน่อร์ใช่แต่ไอ้กล้องยักษ์ๆ กันขอรับ กล้องจิ๋วก็เรียนกับเค้าได้ไม่เขอะเขินแน่นอนขอรับ.. ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ด้วยที่เซ่อๆ บ้าๆ ห่วงคุยกันซะมาก ก็เลยตั้งใจเรียนแค่ 70-80% ได้แค่นั้นก็เกินคุ้มแระ 5555 เป็นคนมักน้อยค่ะ แล้วอาหารกลางวัน ค๊อฟฟี่เบรค โรงแรมจิ๋วๆ นั่นถือว่าพอใช้ได้เลยนะ สรุปว่าหลังจากไปเล่าเรียนมา...ตอนนี้ก็ทำได้ดีกว่าที่เคย point & shoot เยอะเชียวแหละ ฝีมือล้นกล้องเล้ยยยย... 5555 อย่าให้เซดเชียว 5555 ฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะ แต่อุปกรณ์เหมียนเดิม รูปที่ได้ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ 555 ถึงจะไปร่ำเรียนมาแล้ว..ก็ยัง..รำไม่ดีโทษปีโทษกลอง..เหมือนเดิม 55555

อาการที่เทืองไทย (ช่วงที่ไป) ร้อนมากกกกกกกก.... เหงื่อสาดทั้งวัน อาบน้ำก็ไม่ชื่นใจ อิรอมเอาตัวรอดไปเปิดแอร์อยู่บนเกลือบตลอดเวลา ลูกๆ (รวมทั้งอิแม่มันด้วยแหละ) โดนยุงคุกคาม แขนขาลายเน่าเฟะไปตามๆ กัน เอารูปลูกๆ กับครอบครัวช่วงที่อยู่ที่กรุงเทพมาแปะให้ดูกัน รูปฝอยไปนิด คือรูปมันเยอะมาก 555 โอ้ย…คิดถึงจังเลย… ไอ้ตี้โดนคุณยายจับตัดผม แต่ทำไม่สำเร็จ 55 มันก็อยู่แบบแหว่งๆ ไป 2-3 วัน สุดท้ายพี่ปลื้มเอามันเข้าร้านตัดผมสำเร็จ

คืนก่อนที่จะกลับมีสะไพ้... เพื่อนสมัยวัยเด็กเล็กมาเยี่ยมหา ตะบึงขับรถมาจากโคราชโน่น ประทับใจเพื่อน “หลอลี่” ของอิชั้นจริงๆ เพื่อนเลิ้บเพื่อนเกลอคนนี้โดนอิชั้นเอาเสียมสับนิ้วมันเกือบขาดเชียวนะคะ จำไม่ได้ว่าเล่นอะไรกัน แต่ต้องเอาเสียมจิ้วๆ หมุนๆ ขุดดินเป็นรูกลมๆ ไอ้หลอก็ชั้ไปชี้มา จะเอาตรงไหนก็ไม่เอาซะที อิชั้นก็สับโช๊ะเข้าให้ ตอนทดเป็นเด็กๆ โหดมากค่ะ แม่ยังเสริมว่าอิชั้นชอบรังแกคนใช้เป็นงานหลักด้วย 5555 ไปกรุงเทพเที่ยวนี้ไม่ได้เจอเพื่อนรุ่นโตเลย ทั้งๆ ที่อยู่กรุงเทพฯ กันทุกคน แต่ด้วยสถานการณ์บ้านเมือง การจราจร เวลาและความไม่สะดวกตรงกัน ฯลฯ เสียดายจังเลย ปีหน้าฟ้าใหม่ถ้าได้ไปอีก (เมื่อมีตังค์ง่ะ) คงได้ไปช่วงลูกปิดเทอม ไม่พาลูกโดดโรงเรียนไปเล่นสงกรานต์แบบนี้อีกแล้ว รีบเกิ้นนนนน... เหนื่อยว่ะ หรือถ้าถูกล๊อตโต้ก็จะเอาหน้าบานๆ ตัวอ้วนๆ บินชั้นหนึ่งไปเยี่ยมหาเพื่อนๆ ให้เบื่อขี้หน้ากันเลยทีเดียว 5555

ได้ไปทำ Fish Spa มาด้วย แหวะๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็ทำไปแบบ once in lifetime 5555 พอเห็นร้านก็ส่งสัญญานบอกลูกว่าลองปะ อิรอมพยักหน้าตกลง แม่มันก็ไปสอบถามได้ความว่า 20 นาที 120 บาท จัดการล้างตรีน แล้วโดดลงไปเลย อิรอมเกิด “แหยง” ไม่ยอมลง อิแม่มันโดนปลา 800 ตัวรุมคนเดียวเลย ไอ้ตี้แทบตาย ร้องซะร้านเค้าแทบแตก กลัวปลากินแม่มันตาย ร้องให้แม่ออกมาจากแท๊งค์ 555 ผ่านไปพักใหญ่ๆ พูดหว่านล้อมจนลูกยอมลงบ่อมาด้วย ปลามันก็แบ่งๆ ไปรุมทึ้งอีกรอม 5555 อยากจะบอกว่ามัน สยึมกึ๋ย… ไสหยืด… มากกกกกกกกก… แต่ไม่กล้าโชว์ความ “แหยง” ให้ลูกเห็น มันไม่ใช้ความเจ็บปวดแต่มัน อูย…จึ๊กกะดึ๋ย…แหวะๆๆๆๆ ไม่ทันหมดเวลาหรอก..พากันโดดออกมาเลย เท้าก็ดูสะอาดดี แต่ไม่เอาอีกแล้ว ไปทำเล็บตามร้านยังไม่ชอบเลย 555 เพราะดูรวมๆ แล้วไม่น่าจะไฮยีนเลย ตีนใครบ้างก็ไม่รู้ แหงะ แถมตอนที่โดดลงไปก็ไม่ดูตาม้าตาเรือ เจือกโดดตูมลงไปในแท๊งค์ที่ปลาตัวใหญ่ที่สุด เค้ามีปลาต่างไซ้ส์ในแต่ละอ่าง เด็กที่ร้านบอก…ลูกค้าประจำชอบปลาตัวใหญ่…เพราะดูดแรงดี เฮ้ยยยย…… แจ๊คพอตเลย 5555

ไปแระ จะพยายามมาอั๊พให้บ่อยๆ ค่ะ รูปเป็นกะบุง เดี๋ยวไปผ่าตัดตกแต่งแล้วจะเอามาเล่าเรื่องสู่กันฟังค่ะ บายฟอร์นาวค่ะ

My basic principle is that you don't make decisions because they are easy;

you don't make them because they are cheap;

you don't make them because they're popular;

you make them because they're right.