ไปหาหมอมาแระ

เนื่องจากนอนไม่หลับมานานแล้ว ตาก็ฟ่าฟางมากขึ้นเรื่อยๆ เหนื่อยง่ายอย่างไร้สาเหตุ อยากกินแต่ของหวานตลอดเวลา เลยกลัวว่าเบาหวานกลับมา “แด๊ก” ยกใหญ่อีก ยากดเบาหวานก็ไม่ได้กินนานแล้ว ไปที่โรงบาลแต่เช้า (8 โมง) รอๆๆๆๆๆ รอข้างนอก รอข้างใน รอพยาบาล รอหมอ รอผลเลือด รอๆๆๆๆ รอหมอมาบอกผล รอใบสั่งยา รอหมอมาปล่อยตัวให้กลับบ้าน กว่าจะได้ออกจาโรงบาลก็ 11 โมง แค่ 3 ชั่วโมงนี่ถือว่าโชคดีมากนะ สิบอกไห่ 55555

น้ำตาลในเลือด 118 hit the border line แต่ถือว่ายังดีอยู่ และยังต้องระวังตัว ยังไม่ถือว่าปลอดจากโรคเบาหวาน บลาๆๆๆๆ หมอมันร่ายไปเรื่อยๆ แล้วก็สั่งยานอนหลับให้ จริงๆ เคยรักษาโรคนอนไม่หลับนี่มา 2 หมอแล้วนะ แต่ไม่ได้รักษาแบบซีเรียส เพราะเป็นคนไม่ชอบกินยาระยะยาวคือไม่ใช่ไอ้กันที่ชอบเสพติดยา แถมยาที่ยอดนิยมมากๆ อย่าง แอมเบี่ยน ซีอาร์ ที่หมอจ่าย ประกันก็ไม่คัฟเว่อร์ ถ้าจะให้จ่ายเต็มๆ เอง ก็ยิ่งนอนไม่หลับไปกันใหญ่อีก เพราะ แม่ง….แพงมาก ถ้าจำไม่ผิด 30 มะเล็ด น่ะ ฟาดเข้าไป 200 ฝ่าๆ แด๊กแล้วนอนไม่หลับแน่นอน ถ้านอนหลับก็ฝันร้ายฝันหลอนแน่ๆ คราวนั้นก็เลยไปเอาแบบ เจเนหริกมา ก็โอเคนะ คราวนี้จ่ายอะไรมาไม่รู้อ่านไม่ออกมันเขียนเป็นลายแทงภาษาขอม+กราฟฟิคแปลกๆ ไว้ไปเอายามาแล้วก็คงรู้ว่ามันคืออะไร เพราะอ่านภาษามะนุดที่ขวดยาได้ แล้วค่อยทำรีเสิร์ชอีกทีว่ามันดีเลยร้ายประการใด

กลับถึงบ้านก็ทำว๊าฟเฟิ่ลเลี้ยงลูกๆ จบสาระคดีประจำวัน ไปดีฝ่า

เอารูปรองเท้า “เชี่ยๆ” มาให้ดู 55555