Tuesday, April 7, 2009

เพลงของเพื่อนรัก

เมื่อตอนเรียนตรี อิชั้นมีเพื่อนสนิทมากๆ อยู่ไม่กี่คนหรอกค่ะ แต่คนนึงที่สนิทมากมาย นั่งเรียนติดกันมาตลอด คุยกัน เบรคด้วยกัน เลือกลงเรียนเหมือนกันตลอด แต่ไม่ได้ไปไหนด้วยกันนอกมหาวิทยาลัยตลอดเวลาหรอกค่ะ นานๆ ครั้ง เพราะฐานะความเป็นอยู่เราต่างกันแบบ… แบบไหนดีฟระ เอาเป็นว่าเธอรวยมาก มาก เป็นคนมีชื่อเสียงในแวดวงไฮโซฟ้าเมืองไทย (ที่บ้านมันบรรดา แม่บ้าน คนสวน คนรถทั้งหลายมียูนิฟอร์มน่ะค่ะ 5555 เหมือนละครน้ำเน่าที่ดูๆ กันเลยค่ะ 555) ดิฉันไปบ้านมันไม่กี่ครั้งหรอกค่ะ ไปแล้วมันแปลกๆ เพราะมันเหมือนเจ้าหญิง แล้วคนในบ้าน “ทรีต” เราเหมือนเพื่อนเจ้าหญิง พินอบพิเทา 555 ไม่คุ้นเคยอย่างแรง อิชั้นเป็นแค่เพียงคุณหนูบ้านนอก (เด็ดพ่อของอิชั้นเป็นข้าร้าชการชั้นผู้ใหญ่ แต่อยู่ต่างจังหวัดมาตลอด การเป็น “ลูกสาวทั่น” ที่ต่างจังหวัดมันก็งั้นๆ ดูยิ่งใหญ่เฉพาะในสายตาคนที่รู้จัก “ทั่น” เฉพาะต่อหน้าเท่านั้นเอง 5555 แต่ก็ภูมิใจนะ ที่ได้เป็นลูกพ่อและเป็นคุณหนูบ้านนอกอยู่เสี้ยวนึงของชีวิต พอพ่อเกษียณ และ ตาย อะไรๆ ก็จบ 555 ตามกฏธรรมดาโลก รับได้ 5555)


จะพูดเรื่องเพื่อนรัก ไหงพูดเรื่องตัวเองนิ กลับไปที่ฉากบ้านคุณเพื่อนของดิฉัน พอเข้าไปในห้องนอน ห้องโน้น ห้องนี้ ก็แบบต้องสะกดความตื่นตะลึงไว้ตลอด มันช่างหะรูหะรามากมาย ตอนที่เรียนอยู่มันได้ขึ้นปกนิตยสารชื่อดังหลายครั้ง ส่วนถ่ายแบบของดีไซเน่อร์ห้องเสื้อหรูนั่นนับครั้งไม่ถ้วน พอเราต่างเรียนจบ โอกาสที่จะเจอกันก็ลดน้อยลงแต่ก็โทรคุยกันบ้าง เพื่อน (คุณหนู) ของอิชั้น ได้กลายเป็นนางฟ้า (ตัวจริง) ขำกันจนแทบเยี่ยวราด เพราะอีคุณหนูซึ่งชีวิตจริงใช้อยู่นิ้วเดียว นิ้วชี้ ค่ะ นิ้วชี้ จิกกะบาลคนใช้ในบ้าน ได้กลายเป็น คี่ค่าบนนกเหล็กของสายการบินแห่งชาติ จากที่ได้คุยกันทางโทรศัพท์เท่านั้น ไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตา (ตัวเป็นๆ) ของเพื่อนเลย มันก็โทรมาบอกให้ไปเอาของ (นอก) ที่ซื้อมาฝากหลายเที่ยวบินแล้วสะสมอยู่มากมายหลายชิ้น แต่ตอนนั้นอิชั้นทำงานโรงงานอยู่นวนครโน่น จะให้สะเด็ดมาสังสรรค์กับเพื่อนในกุงเต้บเมืองฟ้าอมรก็มีอันต้องพลาดอยู่เรื่อยๆ คือพลาดเจอเพื่อนเลิ้บเรื่อยมา แต่ก็ได้เห็นหน้าเธอตามแมกกาซีนไฮโซ และหนังสือพิมพ์อยู่เรื่อยๆ เพราะเธอเป็นคนสวย (และเป็นคนที่เววโนนด้วย) เลยจะเป็นคนที่สายการบินเลือกเอามาเป็นหน้าตาบริษัท แทบจะทุกงานพิธี จะได้เห็นมันยืนยิ้มแฉ่งถือดอกไม้ หรือ อัญเชิญดอกไม้ ล้า ลั๊น ลา You name it! มีข่าวสายการบินนั่นก็จะได้เห็นหน้าสวยๆ ของมันด้วยเสมอ

อยู่มาวันหนึ่ง ได้อ่านเจอ นสพ. ยักษ์ใหญ่ เจอว่าคุณเพื่อนอิชั้นกำลังเดทกับนักร้องแว่นกลมผมยาวหน้าตี๋ อิชั้นถึงกับ เอ๊ะ ได้ไง อารายว้า…. เพราะเพิ่งอ่านข่าวไม่นานก่อนนั้นว่าเธอกำลังมีแฟนเป็นคนสูงศักดิ์ (หลายชายหนึ่งเดียวของคุณหม่อม จุดๆๆๆ) ยังโทรเม้าแตกกันเล็กๆ คือการจะได้รู้ข่าวเพื่อน เห็นหน้าเพื่อนก็คือ ต้องพยายามไม่พลาดข่าวซุบซิบไฮโซ แต่ที่มาของน้กร้องแว่นกลมนั่น ฟังจากปากเธอแล้วขำกลิ้ง เหวอ เอ๋อ หน่อยๆ แถมแว่นกลมน่ะมีข่าวทำนองว่ามีเมียแต่งด้วยหรือไง จำไม่แม่น หรือเพิ่งเลิก หรือเพิ่งหย่านี่แหละ มันนานมาแล้ว ความจำสั้นค่ะ โปรดให้อภัย

แล้ววันที่ไม่เคยคิดว่าเกิดขึ้นก็คือ เพื่อนรักอีกคนโทรมาบอกว่า คุณหนูเพื่อนรักของอิชั้นนั้นได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการโคม่าเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ที่โรงพยาบาลภูมิพลฯ (เป็นเจ้าหญิงอีกแระ) กลายเป็นว่าอิชั้นได้พบหน้าเพื่อนตัวเป็นๆ ก็ตอนที่เพื่อนรักไม่รู้สึกตัวเสียแล้ว หน้ามันยังสวย ไม่มีฟกช้ำ เล็บมือที่ทายังแดงงาม รอบล้อมไปได้พ่อแม่พี่น้องญาติโกโหติกาไฮโซ และสายระโยงระยางจากเครื่องช่วยชีวิต ได้ไปเยี่ยมเพื่อนแค่ครั้งเดียว เพราะตอนนั้นงานยุ่งแบบเรือหายเลย แต่ก็โทรคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ตลอด ใครไปเยี่ยมก็โทรมาอัพเดท มีฮือฮานิดหน่อยว่าเวลาไปเยี่ยมเพื่อนกลายเป็นโอกาสได้กระทบไหล่คนดังหลายวงการ ไม่ว่าตุ๊ดดีไซเน่อร์ระดับแนวหน้า หรือคนดังๆ จากค่ายเทปใหญ่ เพราะเค้ามาปรากฏตัวที่โรงพยาบาลกันตรึมแบบไม่ขาดสาย โดยเฉพาะตี๋แว่นกลมคนนั้น เฝ้าอยู่ที่นั่นแทบจะตลอดเวลา - สายรายงายมาแบบนั้น สายหรือกระสือสาย 555

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ข่าวสลดใจว่าเพื่อนของฉันได้จากไปเสียแล้ว ฟังแล้วก็อึ้งๆ คราวนี้ก็ถึงเวลาต้องเตรียมตัวไปงานศพคุณเพื่อน ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นงานใหญ่ยักษ์ ก็ต้องทำตัวให้เหมาะนิ พอถึงวันงานก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไม่ได้โฮแตกหรอก แต่มันเศร้าน่ะ ตอนนั้น วัยขนาดนั้น ก็ได้แต่คิดว่า เรียนจบ ต่างคนต่างก็ต้องทำงาน จะได้เจอกันทีแบบรวมรุ่นก็เวลาเพื่อนแต่งงาน หรือเลี้ยงรุ่น ไม่ได้เคยคิดว่าจะมาพร้อมหน้ากันที่งานศพเพื่อน สิ่งที่สะดุดตาในวันงาน นอกจากรูปใบหน้ายิ้มสวยๆ ของเพื่อนรักแล้ว (ขบวนดารานักร้องและบรรดาดีไซเน่อร์ดัง หรือไฮโซตู้เพชรทั้งหลายยังไม่โดดเด่นเท่า5555) คือ โลงศพของเพื่อนอิชั้น นอกจากดอกไม้ประดับตกแต่งงดงามตามประเพณีนิยมแล้ว ก็จะมีช่อกุหลาบแดงใหญ่มากกกก… แบบ 100 ดอกน่ะ เท่าจำนวนวันที่มีการสวดศพ คือไอ้แว่นกลมเอามาวางทุกวันน่ะ ตั้งแต่เหี่ยวไปจนถึงสดแข็งเป๊ะตามอายุของดอกไม้แหละ สังเกตได้ช่อไหนมาก่อนหลัง 555 นอกจากนั้นก็เป็นจดหมายรักจากไอ้แว่นกลมอีกเพียบ ไม่กล้าไปยืนอ่าน เพราะต้องเดินปาดหน้าท่านๆ แถวหน้าเค้า 5555 แต่ละฉบับยาวปื้ดดดด…. ส่วนไอ้แว่นกลมก็นั่งหน้าตูบอยู่แถวหน้าโดยมีเพื่อนๆ ร่วมข่ายคอยปลอบโยน เป็นว่างานศพจบลงแล้ว แต่วันนั้นชาวบ้านเต็มวัดแบบมืดฟ้ามัวดิน เพราะมาดูดารา 555 จริงๆ เศร้านะ ทำไมกรูเล่าแล้วขำๆ วะ

จากนั้นไม่นานเพลงๆ นึงก็ฮิตซะไม่มี ฮิตแบบลูกเล็กเด็กแดงร้องได้ ในผับ ในบาร์ เล่นกันคืนละหลายหน ถ้าฟังวิทยุในรถก็ได้ยินอย่างน้อยวันละ 30 รอบ ดูโทรทัศน์ก็ต้องฟัง ต้องดู ฮิตซ้า…. พอเค้าเอาไอ้แว่นกลมคนที่แต่งที่ร้องเพลงฮิตนั้นมาสัมภาษณ์ ไอ้แว่นกลมมันก็บอกว่า มันแต่งให้กับคนที่มันรักมาก รักที่สุด ซี่งได้จากไป แต่ไม่ได้บังอาจเอ่ยนามเพื่อนเลิ้บของอิชั้น หรือบอกว่าเป็นการจากของคนรักแบบไม่มีวันกลับ แค่กล่าวลอยๆ ว่าเป็นเพลงรักที่แต่งให้กับคนที่รักมากและไม่มีวันได้เจอกันอีก จริงๆ แล้ว อิชั้นก็ทึกทักเอาเองแหละว่ามันแต่ให้เพื่อนรักของชั้น 555 ตอนที่มันเดทกับเพื่อนอิชั้นให้เป็นที่สนุกสนานของคนข่าวซุบซิบได้มีอะไรเขียนแทบจะรายวันนั้นมันยาวนานไม่ถึง 2 เดือนด้วยมั๊ง เพิ่งเริ่ม มันเลยยังหวาดปี๊ดจี๊ดจ๊าด แบบ….เพียงคาดตาไปนิดจะคิดถึง ลึกและซึ้งเหลือแสนด้วยแหนหวง. . . 555

พล่ามมายาวยืดจริงๆ แล้วเพียงอยากจะบอกว่า เวลาได้ยินเพลงนั้น คิดถึงเพื่อนรักทุกทีเลย คงไปเกิดใหม่แล้วมั๊งเพื่อน ขอให้มีความสุขทุกชาติไปนะเพื่อนนะ แจ้ว-นววรรณ เพื่อนรักของชั้น

2 comments:

Ae :) said...

คุณน้าค่ะ คือหนูเป็นคนนึงที่คอยอ่านชีวิตคุณน้าผ่าน blog นี้น่ะค่ะ หนูก้ไม่ทราบว่าทำไมถึงชอบมาอ่าน เหมือนเสร่อๆ แต่ก้อ่านอยู่นั่นแล่ะค่ะ คุณน้าฮามาก
เหมือนแม่เพ่อนหนูเลย คือที่หนูหาเวปคุณน้าเจอ เหมือนหนูกำลังหาเรื่อง review เครื่องสำอางไปเรื่อยเปื่อย แล้วจำไม่ได้แล้วด้วยว่าหาอะไรอยู่
แต่ก้มาเจอเวบคุณน้าแทนที่จะหาว่าเราต้องการอ่านอะไร ดันได้มาอ่าน blogคุณน้าซะงั้น คุณน้าฮาจิงค่ะ หนูอายุ 19 เคยไปเรียนเมกาตอน เกรด 10 -11 แล้วงอแงกลับมาเอา GEDที่นี่ต่อเอง หนูเลยพอจะเข้าใจเรื่องบางเรื่องที่คุณน้าพูดถึงค่ะ
ไม่มีอะไรค่ะ แค่แอบอ่านมานาน อยากมาคอมเม้นด้วย :) have a great day ค่ะ

Cruella Mama said...

หนูเอ๋ค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านบล็อก จริงq ไม่มีสาระอะไรเลยค่ะ เพียงแค่เป็นที่ๆ ได้คุย เล่าเรื่อง ให้ครอบครัว และเพื่อนๆ ได้อ่าน เพื่อให้หายคิดถึงกันได้บ้าง แต่ใครๆ ที่แวะมาอ่านก็เวลคั่มเสมอนะคะ ที่มีหยาบคายและอะไรไม่เหมาะสม ก็ขออภัยหนูเอ๋ตรงนี้เลยนะคะ แวะมาเยี่ยมบ่อยๆ นะคะ มีอะไรถามสงสัย ถ้าช่วยได้ ยินดีเสมอค่ะ ขอบคุณค่ะ